یک فعال حق آموزش در بخش‌های دور دست بت خاک کابل از یک‌سال بدین‌سو زمینه آموزش را برای نزدیک به یک هزار دختر و پسر فراهم کرده است.
او می‌گوید که با امکانات اندک و در فضای باز به آموزش دهی به ویژه برای دختران ادامه داده است.
به گفته او، در این مدت کوشیده است تا بزرگان روستااش را قانع بسازد تا دختران و پسران شان را به فراگیری آموزش تشویق کنند.
در همین حال دانش‌آموزان خواهان صنف و مواد درسی هستند و از طالبان می‌خواهند که مانع ادامه آموزش آنان نشوند.
در دور افتاده ترین بخش‌های “بت‌خاک” ولایت کابل، بامداد دیگری برای وزیر خان، فعال حقوق آموزش و دانش‌آموزان‌اش آغاز می‌شود.
یک‌سال می‌شود که ده‌ها پسر و دختر گام به گام او می‌گذارند تا از جهل و بی‌سوادی به دور بمانند و به آینده‌های روشن دست یابند.
صنف‌های شان سقف ندارند و مواد آموزشی بسنده‌ای هم در اختیار ندارند؛ اما همین‌که کاروان آموزشی شان متوقف نیست، خوشحال اند.
شایسته یکی از دانش‌آموزان گفت: «یک سال می‌شود که به این مکتب می‌آیم، خواستم این است که ما در زیر آفتاب هستیم و برای ما مکتب ساخته شود؛ اما ما بسیار خوشحال هستیم که به مکتب می‌رویم.»
بلال، از دانش‌آموزان گفت: «کتاب نداریم و دیگر مواد درسی نداریم. ما کتاب می‌خواهیم و مکتب می‌خواهیم.»
بازی‌های کودکانه‌یی که بخش شیرین و به یاد ماندنی از یک دوره‌ی آموزشی در مکتب برای هر کسی است.
اختره، دانش‌آموز به آمو گفت: «این‌جا گرمی سوزان است و می‌خواهیم که برای ما مکتب ساخته شود که دانش‌آموزان دیگر نیز با ما یک‌جا شوند.»
سعیده درباره چالش‌های آموزشی چنین می‌گوید: «ما کودکان نه کتاب داریم و نه هم کتابچه و در این‌جا در گرمی هوا برای ما گرم و در فصل سرما؛ ما را سردی آزار می‌دهد.»
وزیر خان با بلندگواش، کوچه به کوچه‌ی روستای شان می‌رود و خانواده‌ها را برای آموزش کودکان شان تشویق می‌کند.
او به آمو گفت: «تقریبا مدت زیادی شده است که در این بخش‌های دور دست برای دختران و پسران زمینه آموزش رایگان را مساعد ساخته‌ام و شمار دانش آموزان با گذشت هر روز بیشتر می‌شود.»
وزیر خان اکنون توانسته است که بزرگان روستااش را به اهمیت آموزش قانع بسازد و اکنون بزرگان این روستا نیز با او هم‌دست هستند.
عبدالله، از بزرگان قوم در بت‌خاک دربارۀ این ابتکار وزیرخان، چنین می‌گوید: «ما بسیار خوشحال هستیم که کودکان ما هم کتاب‌های عصری و هم کتاب‌های دینی را می‌خوانند و آموزش می‌بینند.»
عبدالرحمان، باشنده این منطقه می‌گوید: «من بسیار خوشحال هستم که خودم را در میان این جمع می‌بینم و از تلاش‌های این جوان پشتیبانی می‌کنیم.»
تنها برای کودکان نه، بل وزیر خان کارزار گرد آوری کتاب‌ها را نیز در این‌روستا به راه انداخته است و زمینه مطالعه را برای جوانان نیز فراهم ساخته است.
او می‌گوید که آرزو دارد که هیچ پسر و دختری در افغانستان بی‌سواد نماند – آرزویی که این روزها به بزرگ ترین رویای دختران نیز مبدل گشته است.
