برخی از پایتخت‌نشینان می‌گویند که در ماه مبارک رمضان، به مشکل برای سحری و افطاری خود نان پیدا می‌کنند.
ناجیه که بیست‌ونه سال دارد و در گوشه‌‌ای از شهر کابل (منطقه میدان هوایی) زندگی می‌کند، به آمو می‌گوید که پدرش معتاد به مواد مخدر است و با چهار خواهرش در وضعیت بدی از زندگی قرار گرفته است.
او می‌افزاید که ماه‌هاست از مالک خانه بدهکار است و با خواهرانش از ناداری و فقر زانوی غم در بغل دارد و مجبور است برای زنده‌ماندن دست به تگدی بزند.
این باشنده کابل به آمو گفت: «در همی خانه هم که نشسته‌ام، کرایه خانه سرم مانده است. هر وقت می‌آید جنجال و جنگ می‌کند؛ من برایش می‌گم ندارم. سه هزار افغانی کرایه می‌دادم؛ بعد با همکاری مردم به دو هزار کاهش داده است».
از سویی‌هم شماری از باشندگان کابل می‌گویند که در ماه مبارک رمضان برای افطاری و سحری چیزی به خوردن ندارند و از دو سال به این‌سو، بیشتر با فقر و بیکاری روبه‌رو شده‌اند.
عبدالله باشنده کابل افزود: «در افغانستان زمینه کار برای جوانان فراهم نیست. دیگه مجبور هستیم کار کنیم؛ اما کسی نیست برایش کار کنیم. فعلا بیکار هستیم؛ حتا پول [روزی] خود را پیدا کرده نمی‌توانیم».
عبدالرحمن نیز باشنده کابل است که در این باره چنین می‌گوید: «خودما کراچی دارم؛ در خانه هفت نفر هستیم، به شمول کودکانم. روزانه به کار می برایم؛ در روز سی تا پنجاه افغانی کار می‌کنم.
وضعیت تغییر کرده، دو سال می شود که کار و بار هیچ نیست».
در همین حال، ملل متحده گزارش داده است که نزدیک به ۸۵درصد از شهروندان افغانستان، زیر خط فقر قرار دارند و بیشتر کودکان از این رهگذر رنج می‌برند.
واپسین گزارش برنامه توسعه‌ای ملل متحد نشان می‌دهد که درآمد سرانه افغانستان که در سال ۲۰۲۰ به ۵۱۲ دالر می‌رسید، پس از فروپاشی نظام جمهوریت و با آمدن طالبان، ۳۳۲ دالر کاهش را نشان می‌دهد.
