ایالات متحده می‌گوید که متعهد به پشتیبانی از مردم افغانستان است. وزارت خارجه این کشور تاکید می‌ورزد که امریکا به رسیدگی به مسائل زیربنایی «اقتصاد کلان» افغانستان ادامه می‌دهد تا به کاهش بحران بشری کمک کند.
به گفته این وزارت، ایالات متحده هم‌چنان بزرگ‌ترین ارائه‌دهنده کمک‌های بشردوستانه به افغانستان است.
متیو میلر سخنگوی وزارت خارجه امریکا می‌گوید: «ایالات متحده هم‌چنان متعهد به حمایت از مردم افغانستان است. یکی از راه‌هایی که ما به انجام آن ادامه می‌دهیم، رسیدگی به مسائل زیربنایی اقتصاد کلان است که ثبات لازم را برای مؤثریت واکنش بشردوستانه کنونی فراهم می‌کند و به کاهش بسیاری از مسائلی که امروز در بحران انسانی افغانستان می‌بینیم کمک می‌کند».
بر بنیاد آمار ملل متحد، بیش از ۲۵میلیون تن در افغانستان نیازمند کمک بشردوستانه هستند؛ اما از بیش از ۳میلیارد بودجه مورد نیاز، نزدیک به ۹۰میلیون آن فراهم شده است.
مردم می‌گویند انزوای افغانستان در سطح جهانی، شرایط زندگی آن‌ها را سخت‌تر ساخته است.
این، همان «مشت نمونه خروار» از بحران بشری افغانستان است. کریمه با ۶ فرزندش روزگار سختی را در یک اتاق بدون امکانات در فیض‌آباد بدخشان پشت سر می‌گذراند.
می‌گوید شوهرش برای کارگری به ایران رفته است و خودش پولی برای دوام زندگی فرزندانش ندارد.
کریمه باشنده بدخشان می‌گوید: «من این‌ها را از مدرسه کشیدم، بخاطر این‌که پول نداشتم؛ اقتصاد من ضعیف است. نمی‌توانم پول بدهم تا آن‌ها درس بخوانند. آب نداریم؛ این پسرها می‌روند و آب می‌آورند. باور به خدا کنید که جک یا بشکه ندارم تا در آن آب بیاورند».
فرشته (دختر کریمه) می‌گوید: «این‌جا بسیار مشکلات داریم؛ پدرم نیست، برای ما مواد نمی‌رسد. سرپرستی ما را مادرم می‌کند. کسی به کمک ما نمی‌رسد».
کمک‌های بشری هرازگاهی به افغانستان می‌رسند؛ اما نه آنقدر که کل نیازمندان زیر پوشش قرار گیرند. امریکا که با بیش از ۲میلیارد دالر در صدر کمک‌کننده‌ها قرار دارد، می‌گوید که برای کاهش بحران بشری امروز، متعهد به پشتیبانی از مردم افغانستان است.
بر بنیاد آمار ملل متحد، بیش از ۲۵ میلیون تن در افغانستان در ۲۰۲۴ نیازمند کمک‌های بشردوستانه هستند. این در حالی است که گفته می‌شود ملل متحد بودجه‌‌ای کافی ندارد و از بیش‌از ۳میلیارد دالر پول مورد نیاز، تنها در حدود ۹۰میلیون آن فراهم شده و بس.
غفار که باشنده کابل است به آمو می‌گوید: «بیکار هستم؛ کار نیست، پدرم گلکار است. یک روز کار هست و یک روز نیست. ما از طالبان می‌خواهیم که به حرف جامعه جهانی گوش بدهند تا مردم از وضعیت بد اقتصادی بیرون شوند».
غلام سخی باشنده کابل در این مورد می‌گوید: «یک کار را برای مردم مساعد بسازند. به حرف جهان گوش بدهند تا مردم از این بدبختی و فقر و بیکاری بیرون شوند».
انتظار می‌رفت نشست دوحه در ماه فبروری و فرایند تازه ملل متحد برای ادغام افغانستان در جامعه جهانی، تعهد جهان برای افزایش کمک‌های بشردوستان و تمرکز روی بحران بشری افغانستان را به دست بیاورد؛ اما مخالفت‌های طالبان با بخش‌هایی از این فرایند، عامل دوام‌بخش بحران پنداشته می‌شود.
مریم معروف آروین از فعالان حقوق بشر است که دیدگاهش را در این مورد این‌گونه اذعان می‌کند: «در صورتی‌که عمر این حاکمیت استبدادی و خودخوانده در افغانستان دوام داشته باشد، قطعا مردم افغانستان نمی‌توانند روی خوش‌بختی را ببینند».
افغانستان در دونیم‌سال حاکمیت طالبان، در بحران گسترده بشری گیر مانده است، یکی از بحران‌‌های بزرگ بشری جهان با د‌ه‌ها میلیون نیازمند و بی‌هیچ چشم‌انداز روشنی برای پایان آن.
