شماری از آموزگاران زن می‌گویند که پس از مسدود شدن مکتب‌های دخترانه، آنان نیز ناگزیر به ترک وظیفۀشان شدهاند.
به گفتۀ برخی از آموزگاران، پس از این که طالبان دستور مسدود ماندن مکتب‌های دختران را صادر کردند، هرچند وزارت معارف طالبان این آموزگاران را برکنار نکرده است؛ اما به گفتۀ آنان، این آموزگاران از سوی این وزارت تحت فشار قرار دارند تا ترک وظیفه نمایند.
این آموزگاران می‌گویند که تبدیلی آنان به ولسوالی‌های دور دست، یکی از این فشار‌ها است.
در همین حال، سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) می‌گوید که برای آموزش با کیفیت بالا به سطح جهانی، به ۴۴ میلیون آموزگار نیاز است.
این در حالی است که با تسلط طالبان بر افغانستان، بسیاری از آموزگاران مکتب‌های دخترانه در افغانستان ناگزیر به ترک کارشان شدهاند.
شمار دیگر از آنان پس از بسته شدن مکتب‌های دخترانه وادار شدهاند؛ تا برای تامین مصارف خانواده‌های‌شان به دنبال کار‌های بدیل باشند.
هدیه که پیش از تسلط طالبان بر کشور در یک مکتب خصوصی و یک مکتب دولتی آموزگار بود، می‌گوید با بازگشت طالبان به قدرت و بسته شدن مکتب‌ها به روی دختران، ناگزیر شد کار هشت ساله‌اش را ترک کند.
وی که با درس دادن زبان و ادبیات پشتو در مکتب‌های خصوصی، ماهانه ۵۰۰۰ افغانی به دست می‌آورد، اکنون ماهانه در بدل سه هزار افغانی در یک کارگاه خیاطی کار می‌کند. به گفتۀ هدیه، زندگی برای وی دشوار گردیده است.
هدیه، آموزگار به آمو می‌گوید:« «پیش از اینکه طالبان بیآیند به مکتب دولتی هم معلم بودم به مکتب خصوصی هم. صنف‌های بلند بسته شد و مکتب‌های خصوصی بسته شد. فعلن به مکتب دولتی معلم هستم. ماه پنج هزار معاش می‌دهند. آن هم یک ماه می‌‌پردازند تا دو ماه دیگر باز معاش نمی‌دهند. بخاطر اینکه سرپرست خانه هم هستم به مشکلات اقتصادی مواجه هستم خدا کند مشکلات ما زود حل شود.»
شمار دیگر از آموزگاران می‌گویند که وزارت معارف طالبان آنان را برکنار نکرده است؛ اما از سوی این وزارت برای ترک وظیفۀشان تحت فشار قرار دارند.
به گفتۀ آنان، پس از مسدود شدن مکتب‌های دخترانه، به ولسوالی‌های دور دست تبدیل شدهاند که امکان رفتن به آن‌جا میسر نیست.
هوسی، یک دیگر از آموزگاران به آمو می‌گوید: « «یکی از معلمین دورۀ لیسه بخش اناث بودم که با بسته شدن مکاتب اناث من را تبدیل کردند به ولسوالی‌های دور دست با معاش شش هزار که ۴هزار و ۵۰۰ افغانی کرایه راه من می‌شد و آن ۱ هزار و ۵۰۰ افغانی که می‌ماند برای تامین معیشت من ممکن نبود و مجبور شدم وظیفه خود را ترک کنم. فعلن با مشکلات اقتصادی دست‌وپنجه نرم کنم و طالبان باعث شدند که به‌طور غیر مستقیم کار خود را از دست بدهیم.»
این درحالی‌ست که کارشناسان آموزشی، وضعیت تعلیمی در کشور را نگران کننده دانسته، می‌گویند اگر در بخش آموزش توجه صورت نگیرد، افغانستان گواه بحران آموزشی خواهد بود.
لیما شیرزی، فعال آموزش در این باره می‌گوید: « «عدم توجه طالبان به آموزش نگران کننده است. شمار زیادی از معلمان یا تنفیذ شدهاند یا اینکه بنا بر عدم توجه طالبان مجبوراند، بخاطر امرار حیات کار‌های شاقه نمایند. این یک جنایت بزرگ به سیستم معارف کشور است که باعث مایوسی بیشتر کادر علمی افغانستان می‌شود. ادامه چنین وضعیت باعث از دست رفتن سرمایه ملی افغانستان می‌شود که جبران آن نا ممکن است.»
با این حال یونسکو در صفحۀ اکس‌اش نگاشته است که برای آموزش با کیفیت بالا در سطح جهان، به ۴۴ میلیون آموزگار نیاز است.
این در حالی است که وزارت معارف حکومت پیشین گفته بود شمار آموزگاران در مکتب‌های دولتی ۱۷۰ هزار تن است که از این میان، ۳۳ درصد آن‌ها را زنان تشکیل می‌داد؛ اما پس از روی کار آمدن طالبان، حبیب‌الله آغا، وزیر معارف طالبان گفت که شمار آموزگاران کشور ۲۴۷ هزار تن است که زنان معلم نیز در این شاخص قرار دارند.
