برخی از مهاجران افغانستان که از هراس طالبان به پاکستان پناه برده‌اند، می‌گویند که از یک‌سو با خطر اخراج از پاکستان روبه‌رو هستند و از سوی دیگر با مشکلات روحی و روانی گرفتار شده‌اند.
این مهاجران می‌گویند که تمامی دار و ندارشان را ترک کردند و از آنجا که سال‌ها در برابر طالبان قرار داشته اند، نمی‌توانند که دوباره به کشور برگردند.
در همین حال، برخی از روان‌پزشکان نیز بر رسیدگی به مشکلات روحی و روانی این مهاجران تاکید می‌کنند و می‌گویند که در برخی موارد مهاجرت‌های اجباری حتا سبب خودکشی‌ها نیز شده است.
مجتبا که برای فرار از طالبان راه مهاجرت را در پیش گرفت بیشتر از دو سال است که در پاکستان زندگی می‌کند. او می‌گوید که پدراش نظامی بود و در نبردها از سوی طالبان کشته شد.
اکنون او با خانواده‌اش به پاکستان فرار کرده‌اند و برای دریافت لقمه نانی، خیاطی می‌کند.
مجتبا در مورد چالش‌های زنده‌گی‌اش به آمو گفت: «سه سال می‌شود که در پاکستان مهاجر شدیم. دلیل مهاجرت‌ام برگشت دوباره طالبان به کشور است که قبلن طالبان، پدرم را به شهادت رساندن و از زمانیکه طالبان دوباره افغانستان را تصرف کردند؛ ما مجبور به ترک افغانستان شدیم.»
محمد نسیم فیضی یکی دیگر از مهاجرانی است که سال پیش افغانستان را ترک کرده است و می‌گوید در کنار مشکلات روحی، اقتصاد نا مناسب نیز شبانه روز او را رنج می‌دهد.
محمد نسیم فیضی به آمو گفت: «ما فعلأ در شرایط بسیار بد قرار داریم و شخصأ خودم با مشکلات افسرده‌گی مواجه شده‌ام.»
این مهاجران در کنار مشکلات دیگر، از اول ماه نوامبر سال پیش با خطر اخراج نیز روبه‌رو هستند.
برخی از روان‌پزشکان می‌گویند که اگر مشکلات روحی و روانی در مهاجرت جدی گرفته نشوند سبب انزوای بیشتر و حتا خودکشی‌ها می‌شود.
ذکریا بارکزی روان‌پزشک می‌گوید که این‌گونه مشکلات و تکلیف‌ها پیشرفته‌تر شده و سبب خودکشی در افراد می‌شود.
او گفت: «امروزه ما شاهد چنین موارد در بسیاری از مهاجران هستیم.»
حکومت پاکستان در پنج ماه گذشته روند اخراج مهاجران بدون مدرک را آغاز کرده و گفته است که یک اعشاریه هفت میلیون مهاجر بدون مدرک را از این کشور اخراج خواهد کرد.
