پس از محدودیت‌های آموزشی و تحصیلی طالبان بر دختران و زنان در افغانستان، شماری از آنان برای ادامه تحصیل به کشورهای همسایه، به ویژه به پاکستان پناه برده‌اند.
این دختران می‌گویند که در دانشگاه‌های پاکستان نیز به آنان اجازه ادامه تحصیل داده نشده است.
آنها می‌گویند که با محرومیت از ادامه تحصیل، در شرایط ناگواری به سر می‌برند.
خانواده‌های آنان نیز می‌گویند که نگران آینده دختران‌شان هستند.
رخسار یکی از این دختران که اکنون در یکی از سوپرمارکیت‌‌های اسلام‌آباد کار می‌کند گفته است که پس از حاکمیت طالبان و محرومیت از تحصیل، ناگزیر به ترک کشور شده است.
او می‌گوید که می‌خواسته به تحصیلاتش ادامه بدهد و آرزو داشته تا نخستین فضانورد زن در افغانستان باشد.
رخسار درباره مشکلات فرا‌راه خود به آمو گفت: «می‌خواستم در آینده یک فضانورد شوم؛ اولین فضانورد زن در افغانستان، اما
حیف که نشد و تمام آرزوهای ما از بین رفت. بسیار دق شدیم پشت کابل، پشت درس، پشت دوست‌هایم.»
زهرا یکی دیگر از دخترانی است که از ادامه تحصیل در افغانستان محروم شده است.
زهرا می‌گوید: «دلم می‌شود کل اسنادهایم را در بتم (آتش بزنم)، بسوزانم، دیگر به درد من نمی‌خورد. دو سال شد به اینجا آمدیم، [اما] بی‌سرنوشت. درس نیست و تحصیل نیست.»
محرومیت دختران از آموزش و تحصیل باعث ایجاد نگرانی شمار زیادی از خانواده‌ها در افغانستان شده است.
صالح محمد پدر زهرا به آمو گفت که محدودیت‌های طالبان، آنان را ناگزیر به ترک کشور کرده است.
صالح محمد می‌افزاید: «یک پدر در زندگی آرزوهایش همین است که یک فرزند صالح و خوب به جامعه، به مردم خود به وطن خود تقدیم کند»
این در حالی است که پس از حاکمیت دوباره طالبان، دختران از رفتن به دانشگاه و مکتب بازمانده‌اند و دست‌شان از کار در نهاد‌های غیر دولتی نیز قطع شده است.
ملل‌متحد گفته است که طالبان در این مدت، بیش از پنجاه دستور یا فرمانی صادر کرده‌اند که بر بنیاد آن یا آزادی‌های زنان سلب و یا هم محدود ساخته است.
