بی‌جاشدگان ولایت بادغیس از عدم دست‌رسی به خدمات بهداشتی شکایت دارند

بی‌جاشدگان ولایت بادغیس می‌گویند که به خدمات اولیه؛ به‌ویژه خدمات بهداشتی و آموزشی دست‌رسی ندارند.

این بی‌جاشدگان می‌افزایند که در شرایط دشواری به سر می‌برند و تا اکنون، به مشکلات آنان رسیدگی نشده است؛ حتا برخی از اینان برای زنده‌ماندن، کودکان شان را به فروش رسانده‌اند.

سمیه که با خانواده و کودکانش از ولایت بادغیس به هرات بی‌جا شده است، می‌گوید که با مشکلات زیاد اقتصادی دست‌و‌پنجه نرم می‌کند و برای زنده‌ماندن کودکانش، یک کودک‌اش را به فروش رسانده است.

فقر، بی‌کاری و خشک‌سالی، این خانواده را مجبور به ترک خانه و کاشانه‌‌ی شان کرده است. اکنون روزهای دشوار زندگی‌‌شان را سپری می‌کنند.

سمیه می‌گوید: «مجبور بودم و چیزی به خوردن نداشتیم. کودکانم گرسنه بودند. بنابراین کودک خود را در بدل پول دادم تا مشکل ما برطرف شود. این پول می‌تواند تا چهل روز مصرف مریضی و دیگر نیازهای ما را تامین کند».

با این حال شماری از بی‌جا‌شدگان می‌گویند که کودکان‌شان نه به مکتب دست‌رسی دارند و نه به ابتدایی‌ترین خدمات بهداشتی.

اینان تاکید می‌کنند که تا اکنون به مشکلات آنان رسیدگی نشده است و در بدترین شرایط زندگی قرار دارند. از طرفی دیگر، فصل سرما نیز بر مشکلات این بی‌جاشدگان افزوده است.

عبدالرحمان، یکی دیگر از این بی‌جا‌شدگان می‌افزاید: «نه مکتب وجود دارد و نه هم مدرسه. هیچ امکاناتی نیست و شرایط هم فراهم نیست که کودکانم درس بخوانند. تنها با یک پیراهن همین‌جا زندگی می‌کنیم».

برخی از بی‌جاشدگان از نبود کار نیز شکایت دارند.

برخی آنان می‌گویند که بیش از دو سال می‌شود که کارهای روزمزد در افغانستان به گونه چشم‌گیری کاهش یافته است.

عبدالجبار، بی‌جاشده می‌گوید: «بیش از یک سال می‌شود که این‌جا آمده‌ام و کاروبار هم نیست. در ده یا پانزده روز بعضا یک روز کار برای ما پیدا می‌شود. کودکان ما گرسنه و تشنه هستند و چیزی هم برای خوردن نداریم».

این نگرانی‌‌ها در حالی است که بر بنیاد آمارهای اداره هماهنگی کمک‌های بشردوستانه ملل (اوچا)، افغانستان ۶.۳ میلیون آواره داخلی دارد که در سطح جهان، دومین کشور با بیش‌ترین آواره داخلی به شمار می‌رود.