برخی از دختران دانش‌آموز که از رفتن به مکتب بازمانده‌اند، می‌گویند که با ادامه بسته ماندن مکتب‌های‌شان، هیچ انگیزه‌ای برای زنده ماندن ندارند.
به گفتۀ این دانش‌آموزان، آن‌ها از نشست دوحه انتظار دارند تا دروازه‌های مکتب‌ها و دانشگاه‌ها به روی دختران بازگشایی شود.
با این حال، دبیر کل سازمان ملل پس از نشست دوحه به خبرنگاران گفت: «اشتراک کنندگان بر لغو تصمیم طالبان مبنی بر آموزش و کار دختران و زنان تاکید کرده‌اند.»
همزمان با این، برخی از شهروندان کشور از ملل متحد می‌خواهند فشارهای جهانی روی طالبان برای بازگشایی مکتب‌ها و دانشگاه‌ها افزایش یابد. شبانه، صنف یازدهم مکتب بود که طالبان مکتب را به روی او بستند؛ اما با گذشت بیش از دو سال، تا هنوز چشم به راه باز شدن مکتب‌ها است.
وی می‌گوید که پس از محدودیت‌های طالبان در بخش آموزش، هیچ انگیزه‌ای برای زنده ماندن ندارد و طالبان تمام رویاها و انگیزۀ پیشرفتش را ربوده‌اند.
شبانه می‌افزاید: «قبل از این که طالبان بیاید من مکتب می‌رفتم. بسیار انگیزه داشتم به خاطری‌که رویاها و آرزوهایمه برآورده کنم. اکنون هیچ انگیزه حتی برای زنده ماندن خود ندارم. چون مکاتب بسته شده و اصلا زندگی برایم بی معنا شده. نمی‌دانم چه کار کنم، مکتب که بود می‌رفتم به یک دلیل از خواب بیدار می‌شدم، اما حالا حتی هیچ انگیزه برای زنده ماندن خود ندارم. وقتی کتاب‌های مکتب خود را بر می‌دارم، تمام خاطرات شیرین که از مکتب داشتم به یادم می‌آید. از ملل متحد این تقاضا را دارم که به وضعیت ما رسیدگی کند و مکتب‌ها را به روی ما باز کند.»
برخی از دانشجویان امیدوارند که نشست دوحه زمینۀ بازگشایی مکتب‌ها و دانشگاه‌ها را فراهم سازد.
محدثه، یکی دیگر از دانشجویان که از رفتن به دانشگاه محروم شده، به آمو می‌گوید: «مدت یک سال می‌شود دانشگاه نرفتیم و این سبب افسردگی من شده است. انتظار من این است که نمایندۀ ملل متحد و نمایندۀ زنان در بارۀ رفع محدودیت‌ها بر آموزش دختران گفت‌وگوی موثر داشته باشند».
براساس آخرین سالنامۀ معارف و کتاب تحلیلی و احصائیوی وزارت معارف در سال ۱۴۰۱هجری خورشیدی، بیش از ده و نیم میلیون دانش‌آموز دختر و پسر در سراسر کشور مصروف آموزش بودند از این میان، بیش از ۴ میلیون آن را دختران تشکیل می‌داد.
اما زمانیکه طالبان در اگست سال ۲۰۲۱م افغانستان بر افغانستان تسلط یافتند، بیش از ۳ اعشاریه ۲ میلیون دختر در پایه‌های متوسطه و لیسه از مکتب دور ماندند.
لمیا شیرزی، یکی از دانش‌آموزان دختر در این باره به آمو می‌گوید: «دختران دانش‌آموز در انتظارند تا در نشست دوحه برای بازگشایی مکتب‌ها و دانشگاه‌ها بحث جدی صورت گیرد و اگر طالبان این مساله را نپذیرند، باید مورد تحریم‌های جدی قرار گیرند.»
بیش از ۸۰۰ روز است که دختران بالاتر از صنوف ششم از رفتن به مکتب باز مانده‌اند. با این حال، مسدود ماندن دروازه‌های مکتب‌های دختران، شماری از آن‌ها را با بیماری‌های روحی و روانی دچار کرده است.
