باشندگان کابل از کمبود آب آشامیدنی سخن می‌زنند و می‌گویند که شب‌ها را در صف‌های طولانی برای به دست آوردن آب صبح می‌کنند.
این کابل‌نشینان، به ویژه باشندگان حوزه‌های یازدهم و سیزدهم شهر کابل می‌گویند که ناگزیرند فاصله‌های زیادی را بپیمایند تا آب مورد نیاز‌شان را تامین کنند.
خرید آب در بدل پول، مسئله‌‌ی دیگری است که این روزها در پایتخت رایج شده است.
طالبان می‌گویند که افزایش جمعیت در کابل، یکی از علت‌های کم‌آبی در این شهر است. در این فصل سرما، وقتی از بلندی‌ها به کابل نگاه می‌کنیم، نمایی خشک و بی‌برف دارد.
این زبان‌زد (ضرب‌المثل) که: «کابل بی زر باشد، بی‌برف نه!»، حکایت از ترس آمدن خشک‌سالی در میان کابلیان دارد که از دیرباز تاکنون گفته می‌شود.
اما به نظر می‌رسد که این روزها کابل هم بی‌برف است و هم بی‌زر. در سه سال پسین، در نبود برف و باران کافی، خشک‌سالی به یکی از چالش‌های مهم کابلیان تبدیل شده است.
رجب رضایی باشنده کابل می‌گوید: «در خانواده من ده نفر هستند و باید هشت بُشکه را پر از آب کنم تا در آشامیدن، پخت و پز و گرفتن وضو استفاده کنیم. برای شستن لباس یا دوش گرفتن، نیمه شب باید در صف بمانیم و تا ظهر صبر کنیم تا نوبت به ما برسد».
این‌جا در منطقه ریگریشن کابل هر کسی می‌کوشد زودتر بیاید تا در صف طولانی برای به‌دست‌آوردن آب نوبت بگیرد.
در این منطقه، مردم اقبال بلندی دارند که تا هنوز چاه آب یکی از مسجد‌ها نخشکیده است.
کربلایی باشنده کابل می‌گوید: «مشکل همین است؛ همه چاه ها خشک شده‌اند. مخازن آب خالی است و ما آب نداریم».
در بسیاری از بخش‌های کابل هر ۲۰ لیتر آب در بدل ۳۰ تا ۴۰ افغانی به فروش می‌رسد.
طالبان می‌گویند که تمامی بخش‌های کابل با کمبود آب روبه‌رو هستند.
مطیع الله عابد سخنگوی وزارت انرژی و آب طالبان می‌گوید: «همانطور که می‌دانید، کابل شهری پرجمعیت است و می‌توان گفت که تمام نقاط کابل، به ویژه حوزه‌های ۱۱ و ۱۳، با کمبود آب مواجه است».
بحران آب و خشکیدن آب‌های زیر‌زمینی این‌روز‌ها در کنار فقر و تنگدستی، به یکی از اصلی‌ترین مسئله برای مردم افغانستان تبدیل شده است.
ملل متحد گفته است که اکنون ۲۱میلیون و ۲۰۰ هزار تن در افغانستان که ۶۰ درصد جمعیت این کشور را تشکیل می‌دهند، به آب آشامیدنی دسترسی ندارند؛ در حالی‌که این آمار در سال ۲۰۲۰، به ۴۸درصد می‌رسید.
