برخی از کودکان کارگر در جوزجان می‌گویند که به دلیل فقر و تنگدستی نمی‌توانند که به آموزش‌های شان ادامه بدهند و ناگزیر هستند که کارکنند.
این کودکان از نهاد‌های مدد رسان می‌خواهند که به آنان کمک کنند تا بتوانند به جای کار‌های شاقه به آموزش شان ادامه دهند.
عبدالمتین یکی از کودکان کارگر در جوزجان است. او با کراچی اش صبح زود به شهر شبرغان می آید و یخنی فروشی میکند. او می گوید که مسوولیت تامین هزینه خانواده ۱۳ نفری اش را به دوش دارد.
کودکان دیگر نیز خواهان کمک‌های نهاد‌های مدد رسان هستند تا بتوانند به جای کار به آموزش شان ادامه دهند.
اجمل، یکی از کودکان کارگر، میگوید: «مجبورم کار کنم و مکتب بروم. من اگر کار نکنم خواهرها و برادرهایم گرسنه خواهند ماند. باید کاری برای مان بکنند، زمینه آموزش را فراهم کنند. چون ما اینطوری از تعلیم باز می مانیم».
محمد،یک کودک کارگر دیگر میگوید: «من اینجا سیر میفرشم. پدرم هم کارگر است. ده نفر نان خور هستیم. برادرم مزدور کاری میکند و من سیر میفروشم».
تا کنون آمار دقیقی از کودکان کارگر در افغانستان وجود ندارد، اما گفته شده است شمار آنان به بیش از یک میلیون کودک می‌رسد.
اما طالبان این آمار را رد می کنند و می گویند که شمار کودکان کارگر در افغانستان کمتر از ده هزار تن است.
