در حالی که برگشت کنندگان از نبود امکانات شکایت دارند اما عبدالغنی برادر، معاون اقتصادی ریاست الوزرای طالبان از ایجاد سهولت‌ها برای این برگشت کنندگان سخن می‌گوید.
او می‌گوید که برخی از مهاجران به دلیل محرومیت از حق زندگی به کشورهای دیگر مهاجر می‌شوند.
او در نشستی در کابل در این رابطه گفت: «مرتکبین این جفا در برابر مردم افغانستان به هدف شان نرسیدند. امارت اسلامی افغانستان توانست بازگشت مهاجران را به گونه درست مدیریت کند.»
از طرفی‌هم شماری از اعضای «جنبش شنبه‌های ارغوانی» می‌گویند که بسیاری از شهروندان افغانستان از ترس بازداشت، شکنجه و انتقام‌گیری طالبان، ناگزیر به ترک کشور شده‌اند. آمارهای ملل متحد نشان می‌دهد که پس از اگست سال ۲۰۲۱ میلادی، بیش از یک‌ونیم میلیون نفر از افغانستان به کشورهای همسایه مهاجر شده‌اند.
سائره ده سال از عمرش را در مهاجرت سپری کرده است. او می‌گوید که با شوهر معیوب و دو کودکش، در مهاجرت شب‌ها را گرسنه خوابیده‌اند و اکنون در اردوگاه ولسوالی سروبی کابل در وضعیت بدی قرار دارند. خانواده‌ی سائره به تازگی از پاکستان اخراج شده‌اند و اکنون کودکانش به دلیل سردی هوا در بیماری به‌سر می‌برند.
سائره مهاجر می‌گوید: « کارت مهاجرت نداشتیم؛ پولیس گفت که بروید گرنه چاپه می‌زنم. چند بار چاپه زدند؛ اما من پنهان شدم. بلاخره مجبور شدیم که به افغانستان بیاییم. شوهرم مبتلا به بیماری عصبی و کودکانم خواروزار استند. نه زندگی داریم و نه امکانات. نصف از امکانات زندگی‌ام در آن‌جا ماند. حیرانم که اکنون چه بخوریم. از شب تا حال گرسنه هستیم و گرسنه نشسته‌ایم».
در حالی‌که برگشت‌کنندگان از نبود امکانات شکایت دارند؛ اما عبدالغنی برادر معاون اقتصادی رئیس وزراء طالبان از ایجاد برخی سهولت‌ها برای این برگشت‌کنندگان می‌گوید.
جنبش شنبه‌های ارغوانی در روز جهانی مهاجران می‌گوید که پس از اگست سال ۲۰۲۱، میزان مهاجرت شهروندان افغانستان به‌گونه‌ی چشم‌گیری افزایش یافته است و بسیاری از آن‌ها از ترس طالبان ناگزیر به ترک کشور شده‌اند.
یک عضو جنبش شنبه‌های ارغوانی می‌گوید: «مهاجران افغانستان را دریابید. مهاجرت و ترک وطن؛ به‌ویژه زمانی که مجبور شوید، بسیار دردآور است. بنابر این‌که یک نظامی پیشین بودم، به دلیل تهدیدات طالبان مجبور شدم با خانواده‌ام افغانستان را ترک کنم. آرزو دارم به مهاجران افغانستان توجه شود یا حداقل از برگشت‌دادن (دیپورت) شان جلوگیری صورت بگیرد».
کمیشنری عالی ملل متحد گزارش داده است که پس از اگست سال ۲۰۲۱ میلادی، یک‌میلیون‌و۶۰۰هزار شهروند افغانستان به ایران، پاکستان و دو کشور آسیای مرکزی رفته‌اند.
یافته‌های این گزارش نشان می‌دهد که در دو سال پسین، ایران، پاکستان، ازبیکستان و تاجیکستان، هر کدام به ترتیب گواه موجی از ورود بی‌شمار مهاجران افغانستان بوده‌اند.
بر بنیاد این آمارها، در دو سال پسین، یک‌میلیون مهاجر به ایران، ۶۰۰هزار مهاجر به پاکستان، ۱۳هزارو۲۰ مهاجر به ازبیکستان و ۶هزارو۱۲۵ تن به تاجیکستان مهاجر شده اند.
محمد مهاجر اخراج‌شده از ایران می‌گوید: « از طالبان می‌خواهم که مهاجران را از ایران دوباره به کشور بر نگرداند؛ چون در زمان برگشت هم با خطر مرگ مواجه هستند. هم در رفتن و هم در برگشت مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند. ما از ایران رد مرز شدیم و به کشور آمدیم؛ در حین بازگشت، لت‌وکوب شدیم و پول‌های ما را گرفتند. ما فقط توانستیم جان ما را نجات بدهیم و تا این‌جا بیاییم».
احمد شکیب مهاجر اخراج‌شده از ایران می‌گوید: «مرا در مرز ترکیه گرفتند و این طرف دیپورت کردند (برگشت دادند). نزدیک به یک ماه در زندان‌ها بودیم؛ هم در آن طرف (در کمپ‌های ترکیه) و هم این طرف (در ایران). بر افغانان زیاد ظلم می‌کنند. غذای درست هم نمی‌دهند و حتا در وقت غذا خورد هم لت‌وکوب می‌کنند».
پاکستان ماه نومبر سال روان، روند اخراج مهاجران افغانستان را آغاز کرد که بر بنیاد آمارهای ملل متحد، پس از تصمیم اسلام‌آباد، تا اکنون بیش از ۴۶۵هزار تن از پاکستان به افغانستان یا برگشته‌اند و یا هم اخراج شده‌اند.
عفو بین‌الملل گزارش داده که بسیاری از مهاجران از ترس طالبان فرار کرده‌اند. این نهاد گفته است که اخراج مهاجران به‌گونه‌ی اجباری، جان برخی از آن‌ها را به خطر می‌اندازد.
