برخی از خانواده‌های اخراج‌شده از پاکستان که اکنون در ولسوالی «گلران» ولایت هرات اسکان یافته‌اند، از نبودِ سرپناه و دیگر امکانات زندگی شکایت دارند.
این برگشت‌کنندگان می‌گویند که در این فصل سرما، با چالش‌های فراوانی دست‌و‌پنجه نرم می‌کنند و هیچ کسی هم به داد آنان نرسیده است.
در این گزارش، زندگی اعضای خانواده‌ای ی به تصویر کشیده شده است که می‌گویند حتا یک خیمه هم به آنان کمک نشده است.
یک زن ۵۵ساله می‌گوید یکماه پیش، به‌گونه‌ی اجباری با شوهر معلول‌اش، از پاکستان اخراج شدند و اکنون در ولسوالی گلران هرات زندگی می‌کنند.
نگرانی او اکنون این است که برای گذشتاندن شب‌ها و روزها، حتا یک خیمه هم ندارند و از سر ناگزیری به خانه‌ی یکی از بستگانش پناه آورده است.
زریما، برگشت‌کننده از پاکستان می‌گوید: «ما مشکل داریم. نه جا داریم و نه جایگاه داریم. نه خیمه داریم. ما دو نفر هستیم؛ کدام بچه‌ی زحمت‌کشی هم نداریم».
خواست او این است که نهاد‌های مددرسان هرچه‌زودتر به کمک آنان برسند.
این برگشت‌کننده می‌گوید: «من هیچ چیزی ندارم. از نماز شام تا به نماز شام دیگر، یک لقمه‌‌نانی مسلمانان به من کمک می‌کنند. اسم من را نوشته می‌کنند، باز می‌گویند نام تو بالا نیامده است. سه‌بار تا حالا نام مرا نوشته کردند؛ اما تا حال به من کمکی نداده‌اند».
عبدالقیوم برگشت‌کننده از پاکستان می‌گوید: «با همسر خود به همین جا افتاده‌ایم. کسی به ما کمک نمی‌کند. همسایه‌ها چیزی کمک می‌کنند؛ اما برای ما کافی نیست».
این نمونه‌ی کوچکی از اوضاع برگشت‌کنندگان از پاکستان است. بر بنیاد آمار‌های ملل‌متحد، از یکماه به این‌سو، بیش از ۴۰۰هزار تن یا اخراج شده‌اند و یا هم خودشان به کشور برگشته‌اند.
