دختران در هرات می‌گویند که بسته شدن مرکزهای آموزشی به روی آنان، واپسین میخی بود که از سوی طالبان بر تابوت آرزو‌های شان، برای داشتن یک آینده‌ی بهتر کوبیده شد.
یکی از این دختران می‌گوید که پس از آن‌که از رفتن به مکتب از سوی طالبان محروم شد، با چالش‌های فراوانی در مرکزهای آموزشی، به فراگیری زبان انگلیسی می‌پرداخت که اکنون این فرصت نیز از او گرفته شده است.
صالحه یکی از این دانش‌آموزان است که در گوشه‌ی از ولایت هرات، هم‌چون هزاران دختر دیگر در محرومیت از رفتن به مکتب و مرکزهای آموزشی، در یک ناامیدی به سر می‌برد. هنگامی که تمامی درها به رویش بسته شدند، تصمیم گرفت که زبان انگلیسی را در خانه فرا بگیرد.
او می‌گوید که این محدودیت‌های طالبان، سبب شده است که او و هم‌نسلان‌اش با مشکلات فراوان روانی گرفتار شوند.
صالحه می‌گوید: «از وقتی‌که دروازه‌های مکاتب بسته شدند، نیمی از دختران افغان؛ به‌ویژه دخترانی هرات که مه می‌شناسم به مشکلات روانی مبتلا شدند. افسرده شدند. ازدواج اجباری کردند. کلن نابود شدند و اگر این ادامه داشته باشد، دروازه‌های مکاتب باز نشود، زنان افغان نابود می‌شوند.»
اکنون هیچ راهی برایش باز نمانده است: تا به آموزش‌اش ادامه بدهد و این یک نمونه‌ی کوچک از اوضاع تمام دختران در افغانستان است.
او می‌گوید: «مه از جامعه‌ی جهانی می‌خواهم که زمینه‌ی آموزش و پرورش را برای زنان افغان فراهم کنند. اینان توانایی زیادی دارند. لایق اند. می‌توانند درس بخوانند. معلم بشنوند. داکتر بشنوند. انجینیر بشوند و حقوق دان شوند. فعال مدنی شوند و به جامعه‌ی خود کمک کنند.»
تصمیم تازه‌ی طالبان برای بسته کردن مرکز های آموزشی در هرات به روی زنان و دختران واکنش‌های فراوانی را به همراه شده است.
زکریا رحیمی، رییس معارف هرات در حکومت پیشین می‌گوید: «محدودیت‌های که متاسفانه نظام حاکم وضع کرده، می‌تواند نسل جدید و جوان ما را در تاریکی مطلق قرار دهد و متاسفانه، دوام این وضعیت به حدی خطرناک است که جبران آن ناممکن خواهد بود. طالبان باید بدانند که بازگشایی تمامی مراکز تعلیمی و تحصیلی، خواست همه‌ی مردم افغانستان است و باید به این خواست ملت تمکین کنند.»
جیلانی فرهاد، سخن‌گوی والی هرات در حکومت پیشین می‌گوید: «متاسفانه، در آخرین مورد از حرکات معارف ستیزانه‌ی گروه حاکم، ما شاهد مسدود شدن شماری از مراکز آموزشی زبان و کامپیوتر در سطح ولایت هرات بودیم. اقدامات این‌چنینی، سبب مایوسیت بیشتر خانواده‌ها می‌گردد. این اقدامات در ادامه‌ی تصمیم قبلی طالبان صورت می‌گیرد که هدف آن محروم کردن جوانان از علم و دانش است.»
برخی از فعالان حق آموزش، از جامعه‌ی جهانی می‌خواهند که مانع سیاست‌های محدودکننده‌ی طالبان، در برابر زنان و دختران شوند.
مریم کریمی، فعال حق آموزش می‌گوید: «ادامه‌ی این وضعیت، سبب می‌شود که افغانستان به جامعه‌ی تبدیل شود که سطح سواد آن به صفر برسد. وقتی‌که یک خواهر و یک مادر سواد نداشته باشد، آن خانه ویران می‌شود.»
حالا ظاهرا تنها دل‌خوشی صالحه، نشستن در گوشه‌ی خانه و دیدن برنامه‌های آموزشی است. او می‌گوید که حتا دیدن رفتن به مکتب و دانش‌گاه در خواب، هم برایش یک آرزوی دست نیافتنی شده‌است.
