برخی از زنان قالین‌باف در ولایت جوزجان، از کاهش بازار فروش قالینهای دست‌بافت شان نگرانی می‌کنند و می‌گویند که اگر از آنان پشتیبانی نشود، نمی‌توانند که نان شب‌وروز خانواده‌ی شان را به دست بیاورند.
این زنان تاکید می‌ورزند که هم‌زمان با گسترش فقر و تنگ‌دستی، شمار کسانی که قالینهای آنان را خریداری می‌کردند، به گونه‌ی چشم‌گیری کاهش پیدا کرده است.
صنعت قالین‌بافی از صنایع دستی و سنتی شِمال افغانستان؛ به‌ویژه در ولایت جوزجان است.
سعیده عثمانی، یکی از زنان قالین‌باف در جوزجان است که با پنج عضو خانواده‌اش، سرگرم قالین‌بافی است؛ اما آن‌چه که او را نگران ساخته، نبود بازار فروش این قالین‌ها است.
عثمانی می‌گوید: «مشکلات ما همین است که ما ۱۵ نفر نان خور هستیم؛ حویلی ما کرایی است. قیمت قالین بسیار پایین آمده است. برای ما از یک قالین ده متره، ۱۸ هزار افغانی عاید می‌شود که بسیار کم است.»
قدریه قالین‌باف می‌گوید: «قیمت قالین پایین آمده است. پیش‌برد زندگی دشوار شده است. ما خواهان کمک برای افزایش بازار قالین در این ولایت هستیم.»
برخی از دخترانی که از رفتن به مکتب و دانش‌گاه بازمانده‌اند، نیز به قالین‌بافی رو آورده‌اند.
نازنین قالین‌باف می‌گوید: «ما از مکتب و دانش‌گاه باز ماندیم. در این جا میاییم قالین‌بافی می‌کنیم. قالینهای ما باید به قیمت خوب به فروش برسد.»
مروه قالین‌باف می‌گوید: «من که یک دختر جوان هستم، این‌جا قالین‌بافی می‌کنم. خواهرانم هم این‌جا هستند. مشکلات زندگی زیاد داریم. هیچ کس توجه ندارد. ما نیاز به کمک داریم؛ تا اقتصاد خود را بهتر بسازیم.»
بخش بزرگ از قالینهای دست‌بافت و سنتی، در حوزه‌ی شمال و غرب کشور تولید می‌شود. این قالین‌ها که با رنگ‌ها و سبک‌های گونه‌گون بافته می‌شوند، مشتریان زیادی در بازار‌های جهانی دارد.
