زنان قالین‌بافِ ولایت جوزجان در شمال افغانستان، از کاهشِ فروشِ قالین شکایت دارند.
این قالین‌بافان می‌گویند که نبودِ حمایت‌های داخلی سبب شده است تا «صنعتِ قالین» در بازارهای کشور با رکود روبه‌رو گردد.
قالین، از صنایعِ دیرینه مردم افغانستان، به ویژه در ولایت‌های شمالی (بلخ، جوزجان، فاریاب و سرپل) است.
بیشتر خانواده‌های قالین‌باف در شمال افغانستان -از بام تا شام- پایِ تخته‌های قالین‌بافی می‌نشینند تا اثرِ هنرِ دست‌ِ خود را با بافت گل‌های رنگارنگ بر روی تخته قالین بنشانند.
قالین‌بافی، صنعتی که در سال‌های پسین، به ویژه پس از روی‌کار‌آمدن دوباره طالبان به قدرت، به دلیلِ نبودِ حمایت با رکود مواجه شده است.
سعیده عثمانی یکی از خانم‌های قالین‌باف در ولایت جوزجان است. او به تلویزیون آمو می‌گوید که با پنج عضو خانواده‌اش به بافندگی قالین می‌پردازد تا از این راه بتواند هزینه زندگیِ خانواده ۱۵نفریِ خود را تامین کند.
او می‌گوید: «۱۵ نفر نان‌خور در خانواده هستیم. در خانه کرایی زندگی می‌کنیم. قیمت قالین بسیار پایین است. یک قالینِ ده‌متری را به قیمت ۱۸هزار افغانی می‌فروشیم که نمی‌تواند مشکلات ما را حل کند».
خانم‌های قالین‌باف در این کارگاه، هم‌چنان از نبودِ «بازار» برای فروش قالین افغانستان شکایت دارند. آن‌ها می‌گویند که در دو سال پسین، هیچ‌گونه توجهی برای بازاریابی و فروش قالین افغانستان روی دست گرفته نشده است.
مَروه، یکی دیگر از قالین‌بافان به آمو گفت: «ما از مکتب و دانشگاه ماندیم. در اینجا آمدیم قالین‌بافی می‌کنیم. انتظار ما این است که قالین‌های ما به بازارهای جهانی معرفی شود تا فروش خوبی داشته باشد».
قَدریه، قالین‌باف دیگری است که می‌گوید: «من با خواهرانم در اینجا قالین می‌بافیم. مشکلات اقتصادیِ زیادی داریم که هیچ‌گونه توجهی نشده است. ما مجبور هستیم با قالین‌بافی، مشکلات اقتصادی خود را حل کنیم».
اتحادیه قالین‌بافان شمال افغانستان می‌گوید که هزاران تخته قالین افغانستان به دلیل نبودِ «بازارِ جهانی» و دیزاین‌های سابقه، در دکان‌ها و کار‌خانه‌ها مانده است.
محمد انور رحیمی می‌گوید: «ما به دکانداران و قالین‌فروشان خود را حق می‌دهیم که می‌گویند قالین‌های افغانستان فروش ندارد. در مدت چهار‌پنج سال گذشته، صدها هزار متر مربع قالین نزدِ ما مانده است که به بیرون از کشور صادر نشده است. دیزاین قالین‌ها پایین است و در بازارهای جهانی فروش ندارد».
بیشتر قالین‌های شمال افغانستان از بندر تجارتی«آقینه» به امارات متحده عربی، و پس از آن به کشور های اروپایی و سپس به امریکا صادر می‌شود. در گذشته، پیش از بازگشتِ دوباره طالبان، بیش‌ترِ تولیدات دستیِ افغانستان -از جمله قالین- در بازارهای داخلی و جهانی به نمایش گذاشته می‌شد.
فروشندگان قالین افغانستان اما؛ می‌گویند که در دو سال گذشته، توجه چندانی برای معرفی قالین افغانستان در بازارهای جهانی صورت نگرفته است.
