فریده از زنان آرایشگری است که در هفته‌های گذشته مجبور شد پس از ۹ سال آرایشگاه خود را در چهلستون کابل جمع کند.
آرایشگاهی که تنها منبع درآمد او و دیگر اعضای خانواده‌اش بود و حالا طالبان با بستن آرایشگاه‌های زنانه منبع درآمد او را قطع کرده‌اند.
پدر فریده معلول است و از همین رو وی تنها نان آور پدر، مادر، سه خواهر و یک برادرش است.
فریده می‌گوید: «در یک ماه گذشته حتا یک افغانی پول هم به دست نیاورده و نتوانسته است کرایه خانه‌اش را بپردازد.»
او ادامه داد: «یک ماه است که اجاره خانه خود را نداده‌ام. علاوه بر پدرم یک خواهر من مشکل اعصاب دارد و من برای درمان او پول ندارم.»
ناهید نیز مانند فریده آرایشگاه داشت. اما طالبان آرایشگاه او و هزاران آرایشگر زن دیگر را بستند.
ناهید که در کابل زندگی می‌کند، می‌گوید: «مشکلات اقتصادی زیاد است، زنان و دختران افغانستان با مشکلات بیشتری روبرو هستند. ما اجازه تحصیل و کار نداریم. من به دلیل همین محدودیت‌ها از درس خواندن باز ماندم و حالا هم اجازه کار در هنری که بلد هستم را ندارم.»
طالبان در سوم اسد سال روان همه آرایشگاه‌های زنانه را بستند.
با وجود واکنش‌ها در برابر این تصمیم، طالبان نزدیک به سه هفته پس از آن، حضور زنان در پارک ملی بند امیر را نیز ممنوع اعلام کردند.
محدودیت‌هایی روزافزون طالبان، زندگی برای زنان را نفس‌گیر ساخته است.
دیدبان جهانی حقوق بشر از جهان می‌خواهد تا سیاست‌های زن ستیزانه‌ی طالبان را همچون «آپارتاید جنسیتی» به رسمیت بشناسد.
