در آستانه دوسالگی به قدرت رسیدن طالبان، زنان در افغانستان ادامه محدودیت‌های روز افزون طالبان را نگران کننده می‌دانند و خواهان بازگشت حقوق‌شان در جامعه هستند.
شماری از فعالان حقوق زن، افغانستان را همچون زندانی در برابر زنان می‌دانند و می‌گویند که از تمام حقوق بنیادی به شمول حق آموزش، کار و ورزش در افغانستان بی‌بهره هستند.
طاهره ناصری، فعال حقوق زن در این باره می‌گوید: «زنان افغانستان از حق حضور در جامعه را از دست داده اند. هیچ کسی نیست که صدای محرومیت آنها را بشنود. آنها در زندانی به نام جغرافیای افغانستان بند مانده‌اند.»
رخسار واحدی یکی از باشندگان کابل نیز در این باره می‌گوید: «ما از جهان میخواهیم زنان و دختران ورزشکار ما را کمک کنند.»
طالبان در سال ۲۰۲۱ میلادی ورزش زنان در افغانستان را ممنوع اعلام کرد و زنان از رفتن به پارک‌ها و سالن‌های ورزشی نیز محروم شدند.
در همین حال؛ برخی از زنان از محدودیت‌های ورزشی طالبان انتقاد می‌کنند.
سمیه واحدی، باشنده هرات معتقد است: «زنان اجازه ورزش ندارند.من از طالبان میخواهم محدودیت های زنان را از میان بردارد.»
فریبا فرهادی، باشنده کابل نیز در این باره گفت: «امروز زنان و دختران در افغانستان از حق تحصیل، ورزش و دیگر حقوق اجتماعی محروم هستند.»
پس از به قدرت رسیدن طالبان، شماری از ورزشکاران زن و ملی پوشان کشور افغانستان را ترک کردند و در تبعید به ورزش حرفه‌ای خود ادامه داده‌اند.
اعضای تیم ملی فوتبال زنان افغانستان نیز به استرالیا پناه برده‌اند و در نخستین بازی دوستانه خود در این کشور در برابر تیم فوتبال «امپاورمنت» که تیمی متشکل از بازیکنانی از جوامع پناهندگان و مهاجران در ملبورن است به میدان رفتند.
حالا پس از نزدیک به دو سال، دو عضو کانگرس امریکا از فدراسیون جهانی فوتبال، فیفا خواسته است که تیم ملی فوتبال زنان افغانستان در تبعید را همچون نماینده هر زن و دختر افغانستان به رسمیت بشناسد.
در بخشی از این نامه آمده است: «به تیم ملی فوتبال زنان اجازه دهید تا نماینده هر زن و دختری که زیر سلطه طالبان گرفتار هستند باشند.»
پیش از این، فدراسیون جهانی فوتبال به چنین درخواستی پاسخ رد داده و گفته است که انتخاب تیم و اعضای آن مساله داخلی یک کشور است و فیفا حق دخالت در آن را ندارد.
