برخی از خانواده‌ها در جوزجان با انتقاد از ادامه بسته ماندن مکتب‌های دختران از سوی طالبان می‌گویند که با ادامه بسته ماندن مکتب‌ها دختران‌شان به مشکلات روحی و روانی گرفتار شده‌اند.
کریمه محمدی یکی از باشندگان جوزجان است، او از عملکرد طالبان در برابر زنان در افغانستان انتقاد می‌کند.
او می‌گوید که پس از آنکه طالبان مکتب‌ها و سپس دانشگاه‌ها را به روی دختران و زنان بستند، سه دخترش از ادامه آموزش به دور ماندند و اکنون با مشکلات روحی و روانی مبتلا شده‌اند.
این مادر جوزجانی در ادامه گفت: «درخواست من به عنوان یک مادر از طالبان این است که دروازه مکتب و دانشگاه را به روی دختران باز کنند. دختران و مادران بی سواد برای جامعه خود نمی توانند مفید باشند.»
مانند کریمه ده‌ها هزار خانواده دیگر نیز خواهان بازگشایی مکتب‌ها هستند، اما طالبان تا هنوز به این خواست شهروندان کشور پاسخ نداده‌اند.
مقدس دیگر باشنده جوزجان نیز گفت: «من دو سال است که از رفتن به مکتب باز مانده‌ام و این باعث شده دچار افسردگی شوم. درخواست و آرزوی من بازگشایی دوباره مکاتب است.»
بسیاری از دختران دانش آموز اکنون به جای رفتن به مکتب به کارگاه‌های خیاطی می‌روند و برخی هم در خانه‌هایشان به مشکلات روحی و روانی مبتلا شده‌اند.
این دانش آموزان آموزش را حق بنیادی‌شان می‌دانند.
مروه یکی از دانش آموزان باز مانده از تحصیل گفت: «آموزش و تحصیل حق ما است و ما باید درس بخوانیم تا برای جامعه خود مفید باشیم.»
نصیبه یک دانش آموز دیگر نیز می‌گوید: «ما میخواهیم درس بخوانیم و پیشرفت کنیم تا برای جامعه خود مفید باشیم.»
۶۹۰ روز است که مکتب‌های متوسطه و لیسه در سراسر افغانستان از سوی طالبان به روی دختران بسته شده‌اند.
آنگونه که ملل متحد می‌گوید که طالبان در کنار بسته کردن مکتب‌ها و دانشگاه‌ها به روی دختران، بیش از ۵۰ دستور نیز صادر کرده‌اند که بر بنیاد آن آزادی‌های زنان صلب و یا محدود شده‌اند.
در تازه‌ترین مورد، طالبان فعالیت آرایشگاه‌های زنانه را متوقف کردند و مانع حضور دختران در آزمون کانکور شدند.
