شماری از سفالگران در بامیان می‌گویند که صنعت سفالگری در بامیان رو به رکود است.
آنان می‌گویند که با آمدن طالبان و افزایش میزان فقر، بازار سفالگری در بامیان کمرنگ شده و با کاهش حضور گردشگران خارجی در بامیان بازار خرید سفال نیز کمرنگ شده است.
امیر عسکری نزدیک به ۲۰ سال است که سرگرم سفالگری در ولایت بامیان است و از گِل ظروف گِلی می‌سازد و در بازار به فروش می‌رساند.
این هنرمندان کوزه، بشقاب، کاسه، گیلاس و گلدان آماده می‌کنند و در بازار به فروش می‌رسانند.
آقای عسکری صنعت سفالگری را در این ولایت زنده نگه داشته، اما می‌گوید که کاهش گردشگران خارجی این صنعت را با رکود روبرو کرده است.
امیر عسکری، سفالگر گفت: «وقت جمهوریت پول بود، انگیزه بود و امیدواری بود. گردشگران زیادی می‌آمدند. از ظروف سفالی می‌خریدند، چون درآمد مردم خوب بود و پول داشتند، اما حالا ندارند.»
شماری از سفالگران دیگر هم می‌گویند که شمار صنعت‌کاران در این بخش در ولایت بامیان کاهش یافته و روند آموزش در این بخش نیز کمرنگ شده است.
در همین حال شماری از مشتریان و علاقمندان ظروف گِلی نیز می گویند که بانوان نیز در این بخش آموزش می‌دیدند و روی کوزه‌های گِلی نقاشی می‌کردند، اما اکنون خبری از آموزش در این بخش نیست.
سید علی موسی، باشنده بامیان در این باره گفت: «شاگردان زیادی مخصوصا از طبقه اناث داشتم. ولی حالا چون اقتصاد مردم ضعیف شده انگیزه کم شده آن شور و شوقی که قبلا بود حالا نیست.»
سفالگران در بامیان از گِل، وسایل زینتی و ظروف آماده می‌کنند و پس از آن روی ساخته‌های شان نقاشی می‌کنند.
آقای عسکری درباره آشنایی‌اش با این هنر می‌گوید: «نزدیک به ۲۰ سال می‌شود که از ایران دوباره به افغانستان برگشتم و در سال ۱۳۸۵ کارگاه هنری خود را تاسیس کردم و نزدیک به ۱۸ سال است که کار هنر نقاشی را انجام می‌دهم.»
در همین حال نقاش‌ها نیز از کاهش و رکود کارشان شکایت دارند و می‌گویند که محدودیت‌های طالبان بر بانوان، انگیزه کار و آموزش را از آنان گرفته است.
سیما یکی از این نقاشان گفت: «من و دوستانم پس از اینکه ما را از مکتب، مراکز آموزشی و دانشگاها منع شدیم، انگیزه زیادی داشتیم، ولی حالا تمام انگیزه‌مان از دست رفته است. من از حکومت طالبان می‌خواهم که تمام محدویت‌هایی که برای دختر خانم‌ها وضع کردهاند را از میان بردارند.»
افزون بر بامیان، صنعت سفالگری در بسیاری از ولایت‌ها به شمول کابل رواج دارد و بیم آن می‌رود که با کاهش تقاضا این صنعت کهن به کلی از بین برود.
