دانشجویان دختر همزمان با ادامه بسته ماندن دانشگاه‌ها از بی‌سرنوشتی و نبود یک آینده روشن نگران هستند.
این دانشجویان به تلویزیون آمو می‌گویند که در نتیجه سیاست‌های تبعیض آمیز طالبان، سال‌ها زحمت آنان به باد هوا داده شده است.
درحالی که در دنیای امروز آموزش ابتدایی‌ترین حقوق انسانی است، اما طالبان دروازه دانشگاه‌ها را از ماه قوس سال پار به روی دختران بست و حالا ماه‌ها است که دانشجویان دختر روزهای سختی را زیر اداره طالبان تحمل می‌کنند.
وقتی پای حرف‌های این دختران می‌نشینید، هرکدام‌شان داستانی پر از درد و حسرت است.
بصیره محمدی، ۲۱ ساله یکی از این دانشجویان است. او در دانشکده انجینری دانشگاه کابل سرگرم فراگیری آموزش بود که ادامه تحصیل او قربانی تصمیم‌های رهبری طالبان شد.
بصیره محمدی، دانشجو گفت: «حاضر بودم تمام دارایی‌هایم را از من می‌گرفتند، جز درس.»
دانشجویان دختر می‌گویند که اکنون در یک بی‌سرنوشتی کامل به سر می‌برند و آینده‌شان ناروشن و تاریک است.
این دانشجویان از جامعه جهانی می‌خواهند که نباید در برابر این سیاست‌های تبعیض آمیز طالبان به صدور بیانیه‌ها و فرمان‌ها بسنده کند.
سهیلا حمید، دانشجو در این باره گفت: «جامعه جهانی باید موضع جدی در برابر زنان و دختران بگیرد و نباید تنها به صدور بیانیه و فرمان بسنده کند.»
طالبان از دو سال بدین‌سو دختران بالاتر از صنف ششم را از رفتن به مکتب محروم ساخته‌اند و سال پار دانشگاه‌ها نیز به روی دختران بسته شدند.
زنان افغانستان اجازه کار در نهادهای غیردولتی به شمول دفاتر سازمان ملل را نیز از دست داده‌اند.
به تازگی ریچارد بنت؛ گزارشگر حقوق بشر سازمان ملل در گزارش خود گفته است که طالبان ۵۰ دستور برای سلب آزادی‌های زنان و دختران در افغانستان صادر کرده‌اند.
