پس از بسته شدن مکاتب و نهادهای آموزشی به روی دختران از سوی نظام حاکم بر افغانستان روی آوردن دختران به دوره‌های آموزشی آنلاین افزایش یافته است.
باشندگان ولسوالی‌های دور دست بدخشان از نبود اینترنت در مناطق‌شان شکایت دارند.
درواز بالا از جمله ولسوالی یکه شامل ۷۲ قریه است و تنها قسمت چهار باغ بالا یک پایه شبکه ام تی ان دارد. به همین دلیل مردم مجبور هستند که ۳ ساعت سفر کنند تا از این شبکه استفاده کنند.
گلثوم باشنده درواز می‌گوید: «من در ولسوالی دور دست زندگی می‌کنم جایی‌که هیچ امکاناتی برای آموزش نیست و من فقط کتاب‌هایی که در دسترس دارم مطالعه می‌کنم. اینترنت یکی از نیازهای اساسی در دنیای امروز است. اما ما از آن محروم هستیم.»
همه آرزوهایم سرکوب شد
لینا ۲۳ساله که محصل سال سوم کمپیوتر ساینس بود به خبرنگار آمو می‌گوید: «من آرزوهای زیادی داشتم که همه‌شان سرکوب شد. شرایط تحصیل برای ما در ولسوالی وجود ندارد. اگر چه شبکه‌ها تاجیکی اینجا کار می کنند اما به خاطر هزینه بالا نمی‌توانیم از آن استفاده کنیم.»
این در حالی است که از میان ۲۷ ولسوالی ولایت بدخشان، ولسوال‌های کوف، شکی ، شغنان ، مایمی نسی، خواهان، وخان و اشکایم نزدیک به ۱۰۰۰ کیلو متر مرز مشترک با کشور تاجکستان دارند و باشندگان این ولسوالی‌ها از شبکه‌های مخابراتی تاجکستان استفاده می‌کنند.
علی جان باشنده ولسوالی خواهان در یک تماس تلفونی به خبرنگار آمو گفت: «برای تماس از سیم کارت‌های تاجیکی استفاده می‌کنم اما زمانی که با کابل تماس می‌گیرم فقط به خارج زنگ زده باشم مصرف این سیم کارت ها بسیار بالا است و کارت هم پیدا نمی‌شود.»
هزینه بالای سیم‌کارت‌های تاجیکی
گزارش‌ها حاکی از آن است که باشندگان مناطق دور دست بدخشان سیم کارت‌های تاجکستان را به قیمت ۳ هزار افغانی و بالاتر از آن خریداری می‌کنند که وقتی هزینه تماس را به آن اضافه کنیم پول زیادی به جیب شبکه‌های مخابراتی تاجیکستان می‌رود.
گیتی، باشنده ولسوالی اشکاشم نیز از عدم دسترسی به اینترنت شاکی است و می‌گوید: «من دختری هستم که تمام آرزوهایم در تحصیل نهفته است و امروز تمام آرزوهای من در خطر فراموشی قرار دارد.»
در میان میلیون‌ها دختری که در افغانستان از آموزش محروم هستند، آیت از امید باز شدن دانشگاه سخن می‌زند.
او می‌گوید: «من در ولسوالی زیباک زندگی می کنم، اما هیچ گاه از آرزو هایم دست نمی کشم با وجودی که هیچ امکانات آموزشی برایم وجود ندارد، نداشتن اینترنت یکی از دغدغه‌های است که ما با آن روبرو هستیم.»
باشندگان ولسوالی‌ها دور دست بدخشان می‌گویند که در شماری زیادی از ولسوالی‌ها و مناطق دور دست خدمات مخابراتی وجود ندارد و اگر جایی هم وجود داشته باشد بی کیفیت بوده و مشکلات آنان را حل نمی‌کند.
از سویی هم نبود امکانات آموزشی در ولسوالی‌ها و مشکلات اقتصادی سبب ازواج های دختران بدون رضایت‌شان، افزایش یافته است.
