اعضای جنبش زنان معترض تایید کرده اند که رقیه ساعی، فاطمه محمدی و ملالی هاشمی که روز گذشته از سوی طالبان باز داشت شده بودند، شام امروز رها شدند.
یکی از بسته گان ملالی هاشمی شام روز دوشنبه تایید کرده است که ملالی هاشمی در تماسی با او از آزادی اش از بند طالبان اطمینان داده است، می‌گوید: «خدا را شکر که ملالی پیشتر برایم پیام داد و آزاد شده است. با فاطمه هنوز صحبت نکردیم.»
زنان معترض به روز یک شنبه در واکنش به سیاست های زن ستیزانه طالبان و نیز بسته ماندن دانشگاه ها و مکتب های دخترانه به جاده های کابل برامدند و در برابر طالبان شعار دادند، اما طالبان سه تن از این زنان را بازداشت کردند.
رقیه ساعی، فاطمه محمدی و ملالی هاشمی سه زن معترضی بودند که از سوی طالبان بازداشت شده بودند.
پس از چاشت روز دوشنبه، دفتر هیات معاونت سازمان ملل متحد یا یوناما در برابر بازداشت زنان معترض از سوی طالبان واکنش نشان داده است و گفته است که این موضوع را دنبال می کند.
یوناما با نشر یک تویت در این باره گفته است: «ما گزارش هایی که فعالان زن، روز گذشته در یک اعتراض در کابل بازداشت شده اند را پی گیری می کنیم.»
یوناما همچنان گفته است که زنان و دختران افغان حق دارند تا در برابر سیاست هایی که حقوق بشری آنان را محدود می کنند، شکایت کنند.
گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد برای افغانستان نیز در برابر این بازداشت های طالبان واکنش نشان داده است.
ریچارد بنت در تویتی نگاشته است که طالبان، زنان معترض بازداشت شده را فوری و «بدون قید و شرط» از بند رها سازند.
هرچند اکنون رقیه ساعی، فاطمه محمدی و ملالی هاشمی از بند رها شده اند، اما پرسش زنان معترض این است که جامعه جهانی چرا نتوانسته است که مانع طالبان از بازداشت زنان شود؟
یکی از این زنان معترض به تلویزیون آمو می گوید که آنان به روز یک شنبه با شعار «حق، عدالت و آزادی» به جاده های کابل برامدند و از طالبان خواستند که دروازه های مکتب ها و دانشگاه ها را به روی دختران باز کنند.
اما این بانو می گوید که طالبان مانع راه پیمایی آنان شدند.
او می‌افزاید: «من تا آخرین لحظه در صحنه بودم. فاطمه محمدی، ملالی هاشمی و رقیه و دو سه نفر دیگر هم بودند که با طالبان گفت و گو داشتند و من هم همانجا بودم و به یکباره گی یک رنجر دیگه آمد و طالب اسلحه اش را برداشت و من نخستین کسی بودم که در مقابل اش ایستاده بودم و طالب من را گفت که ایستاد باش و من را “روسپی” گفت و همچنان گفت که اگر فرار کردی من بر تو شلیک می کنم، من ایستاد شدم و دیدم که دختران دیگر همه فرار می کنند و برای من هم فرصت پیش آمد که فرار کنم، اما طالبان توانستند که فاطمه محمدی، ملالی هاشمی و رقیه را بازداشت کنند.»
این بانوان که به دلایل امنیتی نمی خواهند نام های شان را بگیریم، تاکید می ورزند که طالبان به یکباره گی از همه سو بر آنان ریختند و آنان را در محاصره شان در آوردند.
یکی دیگر از این زنان معترض به تلویزیون آمو می گوید که: ” طالبان به گونه وحشیانه خواستند تا مانع ما شوند، یک شلاق برشانه ام زدند و در حالی که ما فرار می کردیم، من به زمین افتادم و هر دو پایم آسیب دید.”
چرا جامعه جهانی خاموش است؟
این پرسشی است که از سوی زنان معترض مطرح شده است و این زنان، جامعه جهانی را به رسیده گی به خواست های شان به بی پروایی و کوتاهی متهم می کنند.
عالمه یکی از این زنان معترض می گوید: «خواست ما از جامعه جهانی این است که یکبار هم شده به صدای ما گوش بدهد و نگذارد که یک نسل در افغانستان نابود گردد.»
«آموزش خط سرخ ماست.» این یکی دیگر از شعار هایی بود که زنان معترض به روز یک شنبه در جاده های پایتخت سر می دادند.
مریم که هفده سال دارد، می گوید که صنف دهم مکتب بود و تنها آروز اش برگشتن به مکتب است. او تاکید می ورزد: «من دیگر هیچ خواستی ندارم، فقط تنها خواهشی که دارم این است که لطفا جامعه جهانی بر طالبان فشار بیاورد که بگذارند ما به مکتب برویم. اگر ما مکتب نرویم آینده ما چی خواهد شد؟ چرا هیچ کسی صدای ما را نمی شنود؟ تا چی وقت این وضعیت را تحمل کنیم؟ خسته شدیم.»
زنان معترض این راه پیمایی را در حالی به راه انداختند که همزمان با آغاز فصل بهار، روند آموزش در مکتب ها و دانشگاه ها نیز آغاز شده است، اما بر بنیاد فیصله طالبان، تنها پسران می توانند که به مکتب و دانشگاه بروند.
محرومیت دختران از ورود به مکتب های متوسطه و لیسه وارد دومین سال شده است و طالبان در پایان سمستر خزانی سال پار، مانع رفتن دختران به دانشگاه ها نیز شدند.
طالبان به گونه روشن دلیل این کار شان را توضیح نداده اند و گفته اند که محدودیت های آموزشی در برابر دختران موقتی خواهد بود، اما روشن نیست که واقعا دروازه های مکتب ها و دانشگاه ها چی زمانی بار دیگر به روی دختران گشوده خواهند شد.
