روینا ریسی که هفت سال در ادارات دولتی و نهادهای مدنی کار کرده بود، این روزها دلگرمی‌اش کتاب‌هایی است که کنار پنجره است. کتاب‌هایی که باعث فراموشی درد و رنج و محرومیت‌های او می‌شود.
او می‌گوید که این روزها بهترین دوست‌اش نویسنده‌ای به نام «لیزونیا جویل» است که با رمان‌هایش او را نسبت به آینده امیدوار می‌کند.
ریسی با اشاره به نزدیک شدن هشت مارچ روز جهانی زن می‌گوید: «این روز در تمام جهان در حالی تجلیل می‌شود که دو سال است، زنان افغانستان نه آزادی دارند، نه اجازه حرف زدن. اما امروز زنان افغانستان این روز را فراموش کرده‌اند و هیچ کس یادی از این روز نمی‌کنند.»
این زن دلی پر امید دارد و آرزوهای زیادی در سر می‌پرواند، او گفت: «اگر روزی مکاتب و دانشگاه‌ها به روی دختران باز شود، شاید من اولین فردی باشم که دوباره درس را شروع می‌کنم و تحصیلاتم را ادامه می‌دهم. من باور دارم این روز سیاه به پایان خواهد رسید.»
دوست دارم نتیجه زحمات خود را ببینم
لیلا کاظمی محصل بر حال در یکی از دانشگاه‌های خصوصی ولایت بغلان است. هفت سال است که او برای ارتقای جایگاه خود و زنان این ولایت تلاش می‌کند.
او مسوول یک کارگاه خیاطی است. و آرزو دارد بتواند روزی تولیدات خود را به بیرون کشور انتقال دهد تا استعداد و توانایی زنان افغانستان را به دنیا نشان دهد.
کاظمی گفت: «هر دهقانی اگر کشت می‌کند منتظر حاصلش می‌باشد. من با مشکلات زیاد درس خواندم ولی انتظار داشتم روزی به آخر برسانم، اما فایده نداشت.»
اندیشه رحیمی یکی از خبرنگاران این ولایت است.می‌گوید: «خبرنگاری را فراموش کرده‌ام چه رسد به روز زن این روز برای ما معنی ندارد. به مناسبت از هشتم مارچ می‌خواهم به مشکلات خبرنگاران زن توجه شود. اگر جهان می‌خواهد از این روز تجلیل کند باید مشکلات زنان افغانستان را نادیده نگیرند».
این آرزوها و خواست‌ها در حالی در میان زنان و دختران افغانستان اوج می‌گیرد که ۸ مارچ یا روز همبستگی زنان نزدیک است و زنان افغانستان از روی ناچاری به هزاران در بسته صدا می‌زنند تا محدودیت‌هایی که برای آنان وضع کرده‌اند، برداشته شود. هرچند مشخص نیست که این محدودیت چه زمانی پایان خواهد یافت اما جهان یک بار دیگر روز جهانی زن را تجلیل خواهند کرد.
