آمنه رحیمی، زنی بدخشانی است که در اوج ناامیدی و مشکلات می‌کوشد، زنان را به تلاش کردن برای داشتن یک آینده روشن تشویق می‌کند.
این زن مسوول یک کارخانه کوچک تهیه لبنیات در شهر فیض آباد مرکز ولایت بدخشان است.
آمنه رحیمی، مسوول کارخانه «صفا» در بدخشان تنها نان آور خانواده‌ای ۱۶ نفری است، او زمینه کار را برای ۱۲ تن دیگر که بیشتر آنان زن استند فراهم کرده است.
خانم رحیمی می‌گوید که پس از ممنوعیت دختران از آموزش شماری از دختران که از آینده ناامید شده بودند، اکنون در کارخانه تهیه لبنیات کار می‌کنند و به آینده امیدوار استند.
او گفت: «تعداد ۱۰ دختر که از مکتب مانده‌اند و امید خود را از دست داده بودند را برای کار با خود گرفتیم و ۲ آقا که کارهای بیرون از خانه مثل بردن محصولات به بازار و دیگر کارهای بیرون را انجام می‌دهند، با ما همکاری می‌کنند.»
با کار کردن زندگی‌ام تغییر کرده است
نادیه، دانش آموزی است که پس از سقوط جمهوریت و آمدن طالبان به افغانستان از مکتب مانده است و اکنون در این شرکت کار می‌کند.
او با ابراز نگرانی از آینده مبهم‌اش می‌گوید: «صنف ۱۱ مکتب بودم، اما وقتی حکومت سقوط کرد من خانه‌نشین شدم و حالت روانی‌ام خوب نبود. اما با آمدن به این جا کمی زندگی‌ام تغییر کرد. چون با دختران دیگری که مثل خود که از مکتب منع شده‌اند، آشنا شدم و انگیزه زندگی کردن پیدا کردم.»
مرمر دختر دیگری است که قرار بود، امسال امتحان کانکور بدهد، او می‌گوید: «من می‌خواستم که اقتصاد بخوانم، اما ما را از رسیدن به رویاهایم ناامید کردند. اینجا اگر چه معاش ناچیزی دارم، اما خوش استم که باز هم می‌توانم در این شرایط سخت کار کنم و به آینده امید داشته باشم.»
آمنه رحیمی از سختی‌های کار زیر پرچم طالبان سخن می‌زند و می‌گوید که چند هفته پیش لوحه کارخانه‌اش را پایین کردند و لگدمال کردند.
به گفته آمنه «من که از طریق فروش محصولات لبنیاتی زندگی خانواده‌ام را به پیش می‌برم. امر به معروف و نهی از منکر طالبان لوحه ما را زیر پا کردند و پسرم به دلیل مداخله سه روز در حوزه زندانی بود.»
آمنه در ادامه گفت: «بسیار تحقیر آمیز لوحه ما را خراب کردند. آنها گفتند زنان باید فقط متوجه اولادهای خود باشند و به کارهای بیرون دست نزند، وقتی پسرم گفت که این کارتان خلاف شریعت است که روزی حلال ما را زیر پا می‌کنید، آنها از او شکایت کردند و به پسرم تهمت زدن که این ملا و شریعت را توهین کرد. ما فعلن با ترس کار خود را ادامه می‌دهیم.»
شش سال از ایجاد کارخانه آمنه رحیمی می‌گذرد، او می‌گوید: «در گذشته تعداد کارگران دختر و خانم بیشتر بود اما حال بدلیل نبود بازار خوب ما مجبور شدیم که تعدادی را رخصت و شماری را هم با اندک ترین معاش قناعت به کار بدهیم.»
نجلا یکی از کارگران این کارخانه می‌گوید: «در این شرایط که ما کار می‌کنیم فعلن مواد خیلی قیمت است. قیمت شیر افزایش یافته است و هزینه تولید بالا رفته است. افزایش قیمت باعث کاهش فروش ما شده است.»
گلچین یکی دیگر از زنانی است که پیش از تسلط طالبان در یک نهاد دولتی کار می‌کرد؛ او می‌گوید: «من یگانه کسی بودم که خانواده ام را نان می دادم ، دو خواهرم در دانشگاه درس می خواندند، اما وقتی من از کار بیکار و خانه‌نشین شدم، دیگر امیدی در خانه نبود ،حتی حال نمی توانم پول کورس برادرم را بدهم.»
از سویی شماری از زنان معتقدند که طالبان از نام زنان به عنوان ابزار سیاسی در تعاملات بین المللی استفاده می کنند. برخی زنان فعال هم به این باورند که طالبان با وضع محدودیت‌ها بر آنها جامعه افغانستان را فلج ساخته‌اند.
