شماری از رانندگان و باشندگان در ولایت غور با انتقاد از مسؤولان حکومت‌های پیشین در ۲۰ سال گذشته و اداره‌ی کنونی طالبان می‌گویند که هیچ مسؤولی در مورد قیرریزی شاهراه مرکزی کابل-غور و غور-هرات توجه نکرده و این جاده هنوز هم به‌گونه‌ی خامه باقی مانده‌است.
شیراحمد نوری، یکی از باشندگان غور که چندین بار از این مسیر رفتوآمد کرده‌است، به خبرنگار تلویزیون آمو می‌گوید که این شاهراه به دلیل بی‌توجهی مسؤولان حکومتی، سال‌ها می‌شود که خامه است و مردم و رانندگان با مشکلات زیادی از این مسیر رفتوآمد می‌کنند.
نوری می‌افزاید: «متأسفانه در دوره‌های کرزی و اشرف غنی هیچ توجهی به ساخت شاهراه مرکزی نشد، آنها بارها وعده سپردند؛ اما عملی نکردند و به مردم غور دروغ گفتند. طالبان هم در این مورد توجه نکرده‌اند، شما به این شاهراه سفر کنید، بعد متوجه می‌شوید که مشکلات مردم غور چیست. موتر در مسیر راه چپه می‌شود و مردم جان خود را از دست می‌دهند. مسافران شب‌ها در بیابان می‌مانند و هیچ گوش شنوایی وجود ندارد.»
گویی در یک زندان دور افتاده هستیم
فضل‌احمد، از دیگر باشندگان غور می‌گوید که درحالی که مردم این ولایت ماه‌ها به خاطر ساخت شاهراه مرکزی دست به اعتراض‌های گسترده زده و حتا به برپایی خیمه‌ی تحصن در برابر دروازه‌ی اداره‌ی محلی این ولایت پرداختند؛ اما هیچ‌کس صدای مردم را نشنید.
فضل احمد که غور را جغرافیایی محروم از افغانستان می‌داند، به خبرنگار تلویزیون آمو می‌گوید: «متأسفانه ما مردم غور فراموش شدیم. با وجود میلیاردها دالر کمک جهانی به افغانستان، در دو دهه‌ی گذشته، هنوز ما سرک نداریم، برق نداریم و گویی در یک زندان دور افتاده هستیم. هیچ‌کسی به فکر انکشاف غور نیست.»
هیچ‌کس از دردِ ما خبر ندارد
در همین حال، برخی از رانندگان شاهراه غور-کابل و غور-هرات می‌گویند که به دلیل خامه بودن این شاهراه، آنان با مشکلات زیادی در این مسیر رفتوآمد می‌کنند.
محمد حیدر، یکی از رانندگان شاهراه غور-کابل به تلویزیون آمو می‌گوید: «متأسفانه شاهراه خیلی خراب است، خصوصن کوتل بکک که در بهار از دست خاک و زمستان از ریزش اندک برف به روی رفت و آمد بسته می‌شود و ما با صدها مشکل رفت و آمد می‌کنیم. به دلیل خرابی همین شاهراه، موترها واژگون می‌شود. خسارات به ما به بار می‌آورد. خلاصه خیلی مشکل است، دولت کجا از دردِ ما خبر دارد، جمهوریت چه کرد که طالبان کند؟»
در همین حال، فعالان مدنی غور می‌گویند که چهار سال پیش، با اوج‌گیری اعتراض‌های مردم غور، حکومت مرکزی هیأتی را به ولایت غور برای تحقق خواسته‌های مردم فرستاد؛ اما این هیأت هیچ‌گونه صلاحیتی برای تطبیق پروژه‌های بزرگ که بتواند تغییرات مثبت را در زندگی مردم بیاورد، نداشتند.
آنها به مردم وعده‌ی ساخت ۴۰ کیلوتر جاده‌ی پخته را از غور به سمت کابل و از غور به سمت هرات دادند؛ اما یک سال پیش با حاکمیت دوباره‌ی طالبان، کار این شاهراه متوقف و شرکت قرار داد کننده نیز از این ولایت رفت و امید مردم که ساخت جاده و برق بود، به ناامیدی مبدل شد.
حفیظ‌الله رحیمی، یکی از فعالان مدنی غور به خبرنگار تلویزیون آمو می‌گوید: «شاهراه مرکزی که از ولایات میدان-وردک، بامیان، دای‌کندی و غور می‌گذرد و این ولایت‌ها را به کابل و هرات وصل می‌کند، از ره‌گذر اقتصادی برای مردم خیلی مثبت و خوب است؛ اما متأسفانه هیچ کاری که بتواند آرزوهای مردم را بر آورده کند، صورت نگرفته و هنوز هم ما با مشکلات زیادی در این مسیر رفتوآمد می‌کنیم.»
با این حال، باشندگان غور بر لزوم ساخت شاهراه مرکزی تأکید می‌کنند و از مقام‌های اداره‌ی طالبان و جامعه‌ی جهانی می‌خواهند تا کار ساخت شاهراه مرکزی را به فراموشی نسپارند و مردم این ولایت را از جغرافیای بسته نجات دهند.
چندی پیش، به دلیل خرابی و خامه بودن شاهراه مرکزی ولایت غور، باشندگان و مسؤولان محلی طالبان در این ولایت، در اعتراضی در شبکه‌های اجتماعی از مقام‌های اداره‌ی طالبان خواستند تا غور را از محرومیت نجات دهند و ساخت این شاهراه را از اولویت‌های کاری خود قرار دهند.
اما تاهنوز مقام‌های اداره‌ی طالبان به این خواست مردم و مسؤولان محلی خود شان در غور، پاسخی نداده‌اند.
غور ولایتی‌ست که ۱۲ کیلومتر جاده‌ی قیرریزی شده دارد و تمام راه‌های منتهی به ولایت‌ها و ولسوالی‌های آن خامه است و رانندگان و مردم با چالش‌های بسیاری در این مسیر رفتوآمد می‌کنند.
حالا دیده شود که چه زمانی به محرومیت‌های مردم غور پایان داده می‌شود و آنان به سهولت‌های بیش‌تر حدِاقل می‌یابند.
