شماری از نظامیان حکومت پیشین با انتقاد از مسؤولان مؤسسات ملی و بین‌المللی در ولایت غور می‌گویند که مسؤولان این نهادها، آنان را به دلیل ترس از نیروهای طالبان، در پروژه‌های شان استخدام نمی‌کنند.
احمد ۲۸ ساله، یکی از نظامیان حکومت پیشین در ولایت غور است که با دو فرزند و همسرش در گوشه‌ای از شهر فیروزکوه، مرکز این ولایت در وضعیت ناگوار اقتصادی به سر می‌برَد.
احمد در صحبت با خبرنگار تلویزیون آمو می‌گوید که چهار ماه پس از سقوط جمهوریت از ولایت بادغیس به شهر فیروزکوه آمده؛ اما تاهنوز نتوانسته‌است کاری برای خود پیدا کند.
احمد می‌افزاید که بارها برای مؤسسات درخواست کار فرستاده؛ اما هیچ مؤسسه‌ای او را استخدام نکرده‌است.
این نظامی پیشین علاوه می‌کند: «از زمانی که وظیفه‌ی خود را از دست دادم، متأسفانه بارها برای مؤسسات سی وی فرستادم؛ اما هیچ خبری نشد. حالا روزانه به خاطر پیداکردن لقمه نانی، کار روزمزد می‌کنم و روزی ۲۰۰ تا ۳۵۰ افغانی به دست می‌آورم.»
احمد ادامه داد که او دریافته است که مسؤولان مؤسسات در این ولایت او را به دلیل ترس از طالبان نمی‌توانند استخدام کنند.
تنها احمد نیست که تاهنوز نتوانسته کاری برای خود پیدا کند؛ بلکه شمار دیگری از نظامیان حکومت پیشین در این ولایت با انتقاد از مسؤولان مؤسسات و طالبان می‌گویند که تا واسطه و ارتباط نزدیک با مسؤولان مؤسسات نداشته باشید، نمی‌توانید کار پیدا کنید.
عبدالکریم ۳۰ ساله، یکی دیگر از نظامیان حکومت پیشین است. او نیز به تلویزیون آمو می‌گوید: «بارها به مؤسسات درخواست فرستادم تا کاری پیداکنم؛ اما راه نیافتم، یک روز یکی از دوستانم به من گفت که مؤسسات از ترس طالبان نمی‌توانند کارمندان حکومت گذشته، به خصوص نظامیان را به کار بگیرند.»
عبدالکریم، پس از ناامیدی از هفت ماه به این‌سو در شهر فیروزکوه دکان‌داری می‌کند و هم اکنون به سختی می‌تواند مخارج خانواده‌ی شش نفری‌اش را تأمین کند.
خواستیم در این گزارش دیدگاه برخی از مسؤولان مؤسسات غور را نیز داشته باشیم؛ اما آنان حاضر به صحبت در این مورد نشدند.
با سقوط نظام جمهورت، اکثریت نظامیان حکومت پیشین به دلایل کشور را ترک کرده یاهم در نقاط گوناگون کشور پنهانی و با سختی‌های زیادی زندگی می‌کنند.
