شماری از نظامیان پیشین که زنان نیز در جمع آنان هستند، ادعا می‌کنند که به‌دلیل تهدیدهای طالبان در پاکستان، در بی‌سرنوشتی قرار دارند.
این نظامیان پیشین می‌گویند که تهدیدهای پی‌هم طالبان آنان را واداشته است که به‌پاکستان پناه ببرند و اکنون در آن کشور، با دشواری‌های بسیاری روبه‌رو استند.
لطیفه شجاعی، یک تن از افسران بلند رتبه‌ی وزارت داخله‌ی دوره‌ی جمهوریت می‌گوید که پس از سقوط جمهوریت، برخی از همکارانش از سوی طالبان ترور شدند و او برای نجات جانش از افغانستان خارج شده‌است.
بانو شجاعی ادامه داد: «زمانی که مدیر عمومی افسران وزارت داخله از سوی طالبان ترور شد، من هم احساس خطر کردم؛ چون طالبان در جست‌وجویم بودند. مجبور شدم به پاکستان بیایم. این‌جا هم در وضعیت خیلی بدی قرار داریم.»
او با بیان این‌که شمار زیادی از نظامیان که افسران زن نیز در میان آن‌ها بودند، ابتدا از سوی طالبان شناسایی و به‌جای نامعلومی منتقل شده‌اند، گفت: «تا هنوز از سرنوشت‌شان خبری نیست. من و شماری از همکارانم از راه سپین بولدک، به‌طور قاچاقی به پاکستان آمدیم. در راه با مشکلات زیادی مواجه شدیم. اگر طالبان ما را شناسایی می‌کردند، بازداشت می‌شدیم.»
خانم شجاعی در ادامه به‌خبرنگار تلویزیون آمو تأکید کرد: «حالا چند ماهی است که من و شماری از همکارانم در پاکستان، در خیمه زندگی می‌کنیم و شرایط برای ما هر روز دشوار تر می‌شود. نظامیان پاکستانی شب‌هنگام برای بازرسی به خیمه‌های ما می‌آیند و ما را اذیت می‌کنند. آن‌ها بدون هیچ دلیلی هر شب مارا بازجویی می‌کنند. این برای ما خیلی آزار دهنده است. می‌ترسیم که نظامیان پاکستانی ما را به‌طالبان تسلیم دهند.»
به‌دلیل تهدیدهای طالبان، مجبور شدم خانه را ترک کنم
دگرمن محمد سرور یکی دیگر از نظامیان پیشین است که حالا ماه‌هاست بی‌سرنوشت در پاکستان به‌سر می‌برَد. او که باشنده‌ی ولایت پنجشیر است، می‌گوید: «نزدیک به دو دهه در دوره‌ی جمهوریت به عنوان افسر نظامی کار کردم. بعد از سقوط جمهوریت، به‌دلیل تهدیدات طالبان مجبور شدم که افغانستان را ترک کنم. وقتی طالبان به خانه‌ام هجوم آوردند، تلاش کردند تا مرا دستگیر و به‌قتل برسانند، به‌همین دلیل مجبور شدم به‌پاکستان بیایم و اکنون در این‌جا بی‌سرنوشت هستیم.»
ما فرار کردیم
جگرن هما که در دوره‌ی جمهوریت افسر بود نیز از شمار افرادی است که برای حفظ جانش به‌پاکستان پناه برده‌است. با سقوط جمهوریت، زندگی او با تهدید مواجه شد و برخی از همکارانش از سوی طالبان کشته شدند. شماری دیگر هم بازداشت شدند که از سرنوشت آنان اطلاعی در دست نیست.
او می‌گوید: «شب سوم سقوط جمهوریت، طالبان در تلاش برای پیداکردن من و برخی از همکارانم بودند. من با بسیار مشکل توانستم در جایی خود را مخفی کنم و طالبان شماری از همکارانم را با خود بردند که تا هنوز از سرنوشت شان خبری ندارم.»
خانم هما ادعا می‌کند: «طالبان، تعداد زیادی از افسران نظامی را شب‌هنگام از خانه‌های شان بازداشت و به‌قتل رسانده‌اند که برخی از همکاران من نیز در جمله‌ی آن‌ها بود.»
این افسر پیشین که حالا نزدیک به یک‌سال است در اسلام آباد، با شرایط بدی زندگی می‌کند، از جامعه‌ی جهانی می‌خواهد که زمینه‌ی انتقال آنان را به‌کشورهای اروپایی فراهم سازند.
این درحالی است که در گزارش سازمان ملل متحد که در ماه سرطان سال روان منتشر شده، آمده‌است که در ۱۰ ماه حاکمیت طالبان بر افغانستان، ۷۰۰ غیرنظامی کشته و ۱۴۰۶ غیر نظامی دیگر زخمی شده‌اند.
در این گزارش هم‌چنان آمده‌است که پس از اعلام عفو عمومی توسط طالبان، ۱۶۰ نظامی پیشین توسط این گروه کشته، ۱۷۸ نظامی پیشین به گونه‌ی خودسرانه بازداشت و ۵۶ مورد شکنجه و بد رفتاری با نظامیان پیشین ثبت شده‌است.
چند روایت دیگر از کشته شدن نظامیان پیشین
در دوره‌ی جمهوریت بیش از ۳۰۰ هزار نظامی در نهادهای مختلف امنیتی مشغول به‌کار بودند و پس از سقوط جمهوریت، اطلاعات آن‌ها که در دیتابیس نهادهای امنیتی بود، به‌دست طالبان افتاد و شناسایی این افراد برای طالبان ساده شد.
چندی پیش، شمار زیادی از باشندگان ولایت پنجشیر، به‌دلایل نامعلوم در بعضی از مناطق کابل بازداشت شدند. اعضای خانواده‌های این افراد به‌رسانه‌ها گفته‌اند که با وجود تلاش‌های مکرر، نتوانسته‌اند سرِ نخی از آنان پیدا کنند.
همین چند روز قبل بود که رسانه‌ها گزارش دادند که افراد مسلح ناشناس، جنرال غنی پنجشیری رئیس پیشین تأسیسات وزارت دفاع را در شهر تالقان به‌قتل رسانده‌اند. او بعد از سقوط جمهوریت، خانه‌نشین بود.
شاه محمود حبیبی، رئیس هوانوردی ملکی و عایله عزیزی، رئیس زندان زنانه‌ی هرات نیز از جمله‌ی افرادی هستند که پس از سقوط جمهوریت توسط طالبان ربوده شده‌اند و تا هنوز هیچ اطلاعی از سرنوشت آنان در دست‌رس نیست.
خانواده‌های آنان به‌رسانه‌ها گفته‌اند که نهادهای امنیتی طالبان، هیچ همکاری در دادنِ سرِ نخ به آنان نکرده‌است.
خانم نگارا یک تن از افسران پیشین وزارت امور داخله در دوره‌ی جمهوریت بود. او در ولایت غور در مقابل چشم همگان اطفال‍ش توسط طالبان تیرباران شد.
یکی از بستگان این خانم به‌خبرنگار تلویزیون آمو گفت که او در ۱۴ سنبله‌ی ۱۴۰۰ به‌شکل بی‌رحمانه از سوی طالبان تیرباران شد و اکنون کودکان این خانم در بی‌سرنوشتی به‌سر می‌برند.
یک منبع در ولایت هرات که به‌دلایل امنیتی نخواست نامش در این گزارش بیاید، می‌گوید که چند روز پیش اجساد سه تن به‌بخش عدلی شفاخانه حوزه‌ای هرات منتقل شده‌است.
این منبع تأکید کرد: «شواهد و آثار جرم نشان می‌دهد که هر سه نفر با طناب خفه شده‌اند. دستان هر سه تن هنگام قتل با دست‌بند به جلو بسته شده بودند.»
یافته‌های طب عدلی نشان می‌دهد که این افراد، برای زنده ماندن تلاش زیادی کرده‌اند و چهره و هویت این افراد قابل شناسایی نیست.
خواستیم در این مورد دیدگاه طالبان را در این باره جویا شویم؛ اما این گروه از ابراز نظر در این باره خودداری کردند.
