شماری از زنان که تحت نام (جنبش خودجوش زنان معترض افغانستان) فعالیت دارند، می‌گویند که هیچگاه صدای زنان در افغانستان خاموش نخواهد شد.
اعضای این جنبش که قبلا برای دستیابی به حقوق‌شان دست به برگزاری اعتراضات خیابانی زده‌اند؛ به تازگی یک کتابخانه با نام کتابخانه زن درکابل افتتاح کردند و هدف از این اقدام را تسلیم نشدن در برابر محدودیت‌های موجود در جامعه امروز افغانستان می‌دانند.
انیسه پائیز؛ عضو رهبری جنبش خودجوش زنان که از بنیانگذاران کتابخانه زن نیز است، می‌گوید که هدف از افتتاح این کتابخانه انگیزه و روحیه بخشیدن برای خانم‌هایی است که تحت تأثیر محدودیت‌های موجود قرار گرفته و گوشه نشین شده‌اند.
او با بیان اینکه ما برای برداشتن محدودیت‌ها ودستیابی به حقوق‌مان دست به دادخواهی زده‌ایم، اما هیچ پاسخ مثبتی دریافت نکرده‌ایم، گفت: «افتتاح این کتابخانه و گردهم آمدن خانم‌ها در این مکان، پیامی واضح به جهانیان است که صدای زن افغانستان خاموش شدنی نیست و ما از این طریق می‌خواهیم صدای زنان را زنده نگهداریم.»
ژولیا پارسی؛ یکی دیگر از اعضای رهبری جنبش خودجوش زنان معترض نیز می‌گوید که مبارزه اعضای این جنبش دوام‌دار است و تا زمانی که بهخواستهای مشروع‌شان دست نیابند از هیچ تلاش و مبارزه‌ای دریغ نمی‌کنند.
او در ادامه گفت: «زمانی که ما دست به اعتراضات خیابانی زدیم از سوی حکومت مورد اهانت قرار گرفتیم. برای ما می‌گفتند که به‌خاطر کیس پناهندگی دست به چنین حرکت‌هایی می‌زنیم، درحالی که هدف مبارزه ما سهم دادن برای زنان در حکومت، دست یافتن زنان به آزادی‌های اجتماعی، برخوردار بودن بانوان از حق دسترسی به تعلیم و تحصیل بود و هست. ایجاد کتابخانه هم بخشی از اهداف این جنبش در راستای دسترسی زنان به حقوق‌شان است.»
پارسی علاوه می‌کند که فعالیت این کتابخانه تنها به کتابخوانی خلاصه نمی‌شود، بلکه در نظر داریم تا دوره‌های آموزشی نویسندگی و نقاشی نیز برای بانوان در این کتابخانه فراهم خواهد شد.
او از افزایش محدودیت‌ها در برابر زنان ابراز نگرانی کرده و می‌گوید که زنان و دختران که از حق دسترسی به تعلیم و تحصیل محروم شده‌اند، می‌توانند در این کتابخانه آمده، مطالعه و سایر فعالیت‌های فرهنگی و هنری‌شان را دنبال کنند.»
این فعال حوزه زنان تاکید کرد که اعضای این جنبش متعهد هستند، برای برطرف ساختن محدودیت‌های موجود از طریق کتابخانه و سایر حرکت‌های مدنی از جمله راه‌اندازی مبارزات خیابانی مبارزه‌شان را ادامه دهند.
محجوبه حبیبی؛ یکی دیگر از اعضای این جنبش خودجوش نیز تاکید کرد: «ما از جهان می‌خواهیم که طالبان را به رسمیت نشناسند. چون این گروه حقوق زنان را سلب کرده‌اند، مردم را از آزادی‌های اجتماعی‌شان محروم ساخته‌اند و بدون هیچ دلیلی زنان از ادارات دولتی منفک می‌شوند. با این حساب آهسته آهسته زنان از صحنه بیرون می‌شوند و این اقدامات عمدا صورت می‌گیرد.»
گفتنی است بسته بودن مکاتب و دانشگاه‌ها برروی بانوان از جمله مواردی است که واکنش کشورهای بیرونی را نیز در پی داشته است. طالبان ظاهراً هیچ تعهدی مبنی بر بازکردن مکاتب و سهم دادن دختران در صحنه سیاست ندارند.
