ممنوعیت آموزش دختران بالاتر از صنف ششم از سوی طالبان، باعث ازدواج‌های اجباری در افغانستان شده است.
برخی از دانش‌آموزان دختر می‌گویند که پس از بسته شدن مکتب‌ها، خانواده‌های شان آنان را ناگزیر به ازدواج‌های اجباری کرده‌اند و اکنون در وضعیت بد به سر می‌برند.
در این گزارش یک دختر دانش‌آموز یازده ساله که به یک مرد ۶۵ ساله به ازدواج داده شده به تصویر کشیده شده است. به علت مشکلات امنیتی نام و تصویر این دانش آموز را پخش کرده نمی‌توانیم.
دانش‌آموز صنف هفتم بود که طالبان مکتب‌ها را به روی دختران بستند.
او می‌گوید هشت ماه پس از بسته شدن مکتب‌ها، وارد بدترین دوران زندگی‌اش شد.
با محروم شدنش از مکتب، پدرش وی را در بدل ۷۰۰ هزار افغانی به مرد که پنجاه و یک سال بزرگتر از این دانش‌آموز است، به نکاح اجباری درآورده است.
او درباره سختی‌های زندگی‌اش چنین روایت می‌کند: «وقتی از بادغیس به من خواستگار آمد و خیلی هم پولدار بودند. پدر من قرضدار شده بود گفت دختر را به هفت لک می‌دهم پنج لک را روی قرض بدهم و دو لک دیگر را مصرف خانه بدهم، بخاطریکه پدر من بیکار شده بود. من را به زور به شوهر داد به کسی که جلوتر از من ازدواج کرده بود آمد من را از نزد پدرم به ولسوالی قادس بادغیس برد. آنجا که رفتم شوهرم خیلی آدم ظالمی است و من را لت‌وکوب می‌کرد.»
او می‌گوید از اثر لت‌وکوب شوهرش، فرزند چهار ماهه‌ی در بطنش را از دست داده است.
این دختر چهارده ساله می‌گوید که از شوهر کهن سالش نفرت دارد و در نتیجه شکنجه‌های شوهرش شانه اش نیز شکسته است.
او به آمو می‌افزاید: «اگر مکتب‌ها بسته نمی‌شد ما بدبخت نمی‌شدیم. اگر به کشور ما جنگ نمی‌بود وضعیت دختران خراب نمی‌بود. پدر من هم فکر نمی‌کرد دختر مال است من را بفروشد و با زندگی من بازی کند.»
اکنون این دختر چهارده ساله در خانه پدرش زندگی می‌کند و شوهراش تلاش دارد وی را به خانه خود بازگرداند.
برخی از روان شناسان می گویند که بسته شدن مکتب‌ها، راه را برای افزایش ازدواج‌های اجباری باز کرده‌اند و بسیاری خانواده‌ها ترجیح می‌دهند دختران خود را به جای بودن در خانه به ازدواج مجبور سازند.
عادله زمانی، روان شناس می‌گوید: «در جامعه‌ی افغانستان هنگامیکه دختران نمی‌توانند درس بخوانند؛ خانواده‌ها به دنبال راه بدیل برای آنان اند و در میان راه‌های بدیل هیچ راه بدیلی به اندازه‌ی ازدواج نزد خانواده‌ها محبوب نیست.
بناء آمار ازدواج‌های اجباری بالا می‌رود و دختران زیادی علی‌رغم میل باطنی خود مجبور به ازدواج بخاطر کسب رضایت فامیل می‌شوند.»
به تازگی ریچارد بنت، گزارشگر ویژه شورای حقوق بشر ملل‌متحد برای افغانستان در گزارش تازه اش گفته است که دختران افغانستان از آسیب‌های جنسیتی و سنی رنج می‌برند.
در این گزارش آمده است که دختران افغانستان از آسیب‌های جنسیتی و سنی به شمول نداشتن دسترسی برابر به حق آموزش و مراقبت‌های بهداشتی، افزایش خطر استثمار، به شمول ازدواج اجباری، اسارت بدهی، و قاچاق رنج می‌برند.
ریچاد بنت گفته است که دختران افغانستان در برابر خشونت از سوی خانواده‌های شان نیز پشتیبانی نمی‌شوند و طالبان نیز به مشکلات آنان رسیدگی نمی‌کنند.
