شماری از این زنان می‌گویند که باوجود مشکلات صحی شدید، ناگزیر‌اند به کار ادامه دهند.

سهیلا به‌تازگی وارد دوران ممنوعیت آموزشی طالبان شده است؛ ممنوعیتی که در نتیجه آن، هزاران دختر از رفتن به مکتب.

در این نشست بیش از صد زن و دختر از ۱۲ ولایت افغانستان شرکت کردند.

به گفته این نهاد ملل متحد، این برنامه با کمک مالی لوکزامبورگ تطبیق شده است.

برخی از دختران دانشجو تاکید دارند که هرچه زودتر باید دروازه این نهادهای آموزشی به‌روی زنان و دختران بازگشایی شوند.

به گفته او، رویکردهای «عقب‌گرد» طالبان، امسال به حدی رسیده‌اند که زنان و دختران را از یک «زندگی با کرامت».

گل‌افروز، یکی از زنان بادغیس، با مشکلات فراوان توانسته در گوشه خانه‌اش یک کارگاه کوچک خیاطی و پشم‌ریسی راه‌اندازی کند.

خاطره سمنگانی، دانشجوی سال دوم این دانشکده می‌گوید، طالبان پس از بستن دروازه‌های دانشکده هنرهای زیبا، بازهم دست از سر.

این گروه روز پنجشنبه در اکس نوشته است که،«زنان از کریکت اهمیت بیشتری دارند.»