شماری از دختران می‌گویند که پس از بسته‌شدن مکتب‌ها به روی دختران، خانواده‌های شان آنان را به «مردان کهن‌سال» به ازدواج داده‌اند.
اینان می‌گویند که هم‌زمان با ازدواج اجباری، با شکنجه و بدرفتاری نیز مواجه بوده‌اند.
شکیلا یکی از این دانش‌آموزان و باشنده ولایت فراه است که نزده سال دارد و اکنون در خانه پدرش زندگی می‌کند.
شکیلا صنف یازدهم مکتب بود که طالبان دروازه مکاتب را به روی دختران بستند و او از رفتن به مکتب باز ماند.
او می‌گوید که خانواده‌اش ترجیح دادند که به جای ماندن به خانه، او را به یک مرد ۶۵ساله در بدل ۷۰۰هزار افغانی، به ازدواج بدهند.
شکیلا تجربه‌های تلخی از این ازدواج اجباری دارد؛ از لت‌وکوب گرفته تا شکنجه و ظلم و ستم.
اما شکیلا در این کاروان تنها نبوده است. معصومه یکی دانش‌جویان است که پس از محرومیت رفتن به دانشگاه، خانواده‌اش او را ناگزیر ساختند؛ تا تن به «ازدواج اجباری» بدهد.
معصومه سرگند، قربانی ازدواج اجباری می‌گوید: «وقتی برای ما (طالبان) اجازه ندادند که به دانشگاه و به پارک‌ها برویم، جای دیگری برای رفتن نبود و به گوشه‌ی خانه نشستم و مجبور شدم که ازدواج کنم».
هشتم مارچ (روز جهانی زن) در حالی در افغانستان فرا می‌رسد که زنان و دختران با محدودیت‌های فزاینده طالبان روبه‌رو هستند.
تا اکنون هیچ نهاد رسمی در باره ازدواج‌های اجباری در افغانستان آماری نداده است؛ اما ظاهراً محدودیت‌های طالبان بر آموزش، تحصیل و کار دختران و زنان، از علت‌هایی بوده‌اند که سبب افزایش ازدواج‌های اجباری شده‌اند.
