شماری از باشندگان بخش‌های دوردست ولایت هرات می‌گویند که کمبود مرکزهای بهداشتی سبب شده است که برخی از بیماران، به ویژه زنان [به خاطر پیمودن راه طولانی] جان‌هایشان را از دست بدهند.
آنان می‌گویند که نبود مرکزهای بهداشتی در بخش‌های دوردست هرات سبب می‌شود که آنان برای رسانیدن بیمارانشان به یک مرکز بهداشتی، راه‌های طولانی را بپیمایند.
نبود پزشک، به ویژه پزشک زن، یکی از چالش‌های دیگری است که روستانشینان هرات از آن شکایت دارند.
طوطی ۵۸ ساله یکی از روستانشینان ولسوالی اوبه (۱۰۰کیلومتری شهر هرات) است که می‌گوید مرکز بهداشتی آنان مجهز نیست و بارها بیماران این روستا تا رسیدن به یک مرکز بهداشتی مجهز، جان‌هایشان را از دست دادهاند.
او می‌گوید: «کلینیک داریم؛ اما رسمی نیست به ما دوا نمی‌دهد اگر مریض باشیم تا به شهر برسیم مریض ما از بین می‌رود. برای سر درد یا پای درد دوا می‌دهد اما دوا نمی‌دهد که مریض صحت یاب شود یا سنوگرافی نمی‌کند بخاطر همی مشکلات تا شهر برویم مریض ما از بین می‌رود.»
نبود مرکزهای بهداشتی به ویژه برای زنان باردار دردسرساز بوده است و این روستانشینان می‌گویند که بارها زنان باردار در نبود تجهیزات پزشکی، جان‌هایشان را از دست دادهاند.
جمیله باشنده ولسوالی اوبه می‌گوید: «اینجا دسترسی زیاد به خدمات صحی نداریم؛ کلینیک نزدیک نیست؛ اگر مریض شویم، مثلا تا مریض می‌خواهد زایمان کند مجبوریم از اینجا ببریم به شهر. از دولت خواهش داریم که برای ما کلینیک خوب بیاورد؛ قابله باشد، به داکتران دسترسی داشته باشیم».
آنها اما اگر قرار شود که بیمارانشان را به مرکز هرات انتقال بدهند، می‌گویند که پول انتقال آن را هم ندارند.
نفیسه باشنده ولسوالی اوبه هرات می‌گوید: «کلینیک داریم؛ نمی‌رسیم که آنجا برویم. راه ما خیلی دور است؛ مریض را از دست می‌دهیم. تا به شهر ببریم مصرف هم زیاد می‌شود، در جایی که هستیم در نزدیکی‌ها کلینیک نداریم. خیلی از ما دور است؛ به بیماران خود درست نمی‌رسیم».
پیش از این پزشکان بدون مرز در‌گزارشی گفته بودند که قطع کمک های شمار زیادی از نهاد‌های کمکرسانی، نظام صحی افغانستان را با چالش‌های زیادی مواجه ساخته و بیشترین آسیب را به روستانشینان زده است.
