شماری از دختران دانش‌آموز که از یک‌و‌نیم سال به این‌سو از مکتب دور مانده‌اند، راه دیگری برای آموزش شان ایجاد کرده‌اند.
آنها مکانی کوچک را به حیث کارگاه نقاشی ایجاد نموده‌اند و روزانه چندین ساعت در آنجا آرزوهای شان را نقاشی می‌کنند.
صابره دانش‌آموز صنف یازدهم مکتب بود که با فرمان طالبان فُرصت رفتن به مکتب را از دست داد.
او می‌گوید: «من آرزو داشتم قاضی شوم و برای برقراری عدالت تلاش کنم؛ اما خبر نداشتم که بزرگ‌ترین بی‌عدالتی برای من و دیگر دختران اتفاق بیفتد.»
او که از این تصمیم طالبان اندوه‌گین است، می‌گوید: «گاهی فکر می‌کنم، میان من و آرزوهایم فرسنگ‌ها فاصله افتاده‌است. منتظرم یک روز برایم بگویند که می‌توانی از فردا به مکتب برگردی و کتاب‌هایت را در آغوش بگیری.»
صابره حالا به نقاشی پناه آورده‌است تا آرزوهای از دست رفته‌اش را تصویرسازی کند.
او می‌گوید: «من خیالاتم را نقاشی می‌کنم و آرزو دارم روزی بتوانم نمایش‌گاهی از آثار نقاشی‌ام را برگزار کنم. گاهی فکر می‌کنم این نقاشی‌ها حس دارند و دردهای مرا درک می‌کنند.»
طالبان از زمان بازگشت به قدرت در افغانستان، بیش‌تر از ۱۰ فرمان برای محدود ساختن زنان داده‌اند و با این فرمان‌ها تمامی حقوق اساسی بانوان را سلب کرده‌اند.
این محدودیت‌ها سبب شد که امینه محمد، معاون دبیر کُل سازمان ملل متحد به افغانستان بیاید تا در گفت‌وگو با طالبان آنان را قانع کند که محدودیت‌های خود را لغو کنند؛ سفری که نتیجه‌ای به همراه نداشت.
مقام‌های طالبان، انتقادهای بین‌المللی از ممنوعیت کار و آموزش زنان را دخالت در امور داخلی افغانستان می‌دانند و از کشورهای جهان خواسته‌اند که به «دین و عنعنات» مردم افغانستان احترام بگذارند.
