زهرا، کارمندی است که پس از بازگشت طالبان به قدرت خانه‌نشین و ناگزیر شده که به‌خاطر تأمین نفقه‌ی ۳ کودکش، دست به انجام کار شاق بزند تا خود و کودکانش را از گرسنگی نجات دهد.
او مدت ۱۰ سال در یکی از وزارت‌خانه‌ها به حیث کارمند پایین رتبه کار می‌کرد و از این طریق از خانواده‌ی خود حمایت می‌کرد. هر چند تن‌خواه ناچیزی داشت؛ ولی می‌توانست دو دخترش را به مکتب بفرستد و هزینه‌ی زندگی روزمره‌‌ی شان را بپردازد.
زهرا حالا مجبور است که از بام تا شام، در جاده‌های کابل با کودک خُردسال خود سرگردان برای دریافت چند افغانی دست‌فروشی کند.
در هوای خشک و سرد این روزهای کابل، او کودک خود را روی کراچی می‌خواباند و برای زنده ماندن خانواده‌اش تلاش می‌کند.
او می‌گوید: «من هر روز همراه با کودک یک ساله‌ام وجب به وجب، جاده‌های کابل را می‌پیمایم.»
این زنِ تنها، سال‌ها است که در گوشه‌ای از کابل با کودکانش در یک اتاق متروک زندگی می‌کند؛ اتاقی که هیچ‌گاهی نور خورشید در آن نمی‌تابد و با دیوارهای نم‌ناک و یک پنجره‌ی کوچک، سر پناهی برای او و سه دخترش است.
حالا تنها امید او، آینده‌ی دخترانش است و تنها راهِ رسیدن آنها به آرزوهای شان، همین کراچی است که با آن کار می‌کند .
او می‌گوید: «تا توان دارم، کار می‌کنم؛ چون می‌خواهم دخترانم باسواد شوند. شاید این دختران روزی بتوانند سختی‌های زندگی را ازین طریق جُبران کنند. این امیدی است که زهرا را با این همه سختی سرپا نگاه داشته‌است.
این زن با اشاره به روزهایی که طالبان به قدرت بازگشتند، خاطرنشان کرد که پس از آنکه طالبان اجازه‌ی کار در وزارت‌خانه را به او ندادند، ماه‌ها در خانه بود و به کمک همسایه‌ها زندگی فرزندانش را به پیش می‌بُرد. حالا هم که مجبور شده‌است که برای پیدا کردن ۶۰ افغانی، هر روز با کراچی در جاده‌های کابل بچرخد.
زهرا تأکید کرد: «تنگ‌دستی، سختی روزگار و بی‌سرپناهی، هیچ کدام به اندازه‌ی رویای درس خواندن دخترانم، رنجم نمی‌دهد.»
زهرا که خودش نتوانسته‌است به مکتب برود و زود ازدواج کرده‌است، می‌گوید که روزی هزار بار تمنا می‌کند که کاش هرگز ازدواجِ اجباری برای دختران نبود، کاش مکتب و درس اجباری بود، تا زندگی او و دخترانش اندکی راحت‌تر می‌بود.
این در حالی است که آگاهان می‌گویند که ممکن است در سال ۲۰۲۳، اقتصاد مردم افغانستان با گذشت هر روز بدتر شود.
در روزهای پسین، تصمیم طالبان مبنی بر اینکه زنان اجازه‌ی کار در هیچ اداره‌ای را ندارند، با واکنش‌های شدید نهادهای بین‌المللی روبه‌رو شد.
با این‌حال، آگاهان می‌گویند که توقف فعالیت این نهادها و خانه‌نشین‌شدن کارمندان زن در این مؤسسه‌ها، به کاهش درآمد خانواده‌ها، افزایش ناداری، رسیدگی نشدن به وضعیت افراد آسیب‌پذیر و از بین‌رفتن زمینه‌ی بازتاب معلومات درست از وضعیت فقر در افغانستان، منجر خواهد شد.
آمار بی‌کاری زنان در حالی افزایش یافته‌است که وزارت اقتصاد اداره‌ی طالبان، چند روز پیش با پخشِ نامه‌ای، کار زنان در مؤسسه‌های غیردولتیِ داخلی و خارجی در افغانستان را متوقف کرد.
