افزایش ناداری و بی‌کاری سبب شده‌است که شمار دست‌فروشان در شهر کابل افزایش یابد.
در حالی که دست‌فروشی و داشتن یک کراچی در کنار جاده، کار آسانی هم نیست، رییسان ناحیه‌های شهر برای گردآوری پول، بیش‌تر اوضاع را برای این دست‌فروشان سخت ساخته‌اند.
دو طرف جاده‌ها پُر است از کراچی‌ها و غرفه‌ها و دست‌فروشان از بام تا شام، برای به دست آوردن چند«روپیه» روزهای خود را سپری می‌کنند.
به گفته‌ی آنها، بیش‌ترین درآمد یک روزه‌ی آنان ۲۵۰ افغاني و کمترین درآمد شان تا ۳۰ افغاني در روز است.
شماری از این غرفه‌داران از عدم تعادل و نبود یک سیستم منظم برای کرایه شاکی هستند. کرایه‌ی غرفه‌ها از ۳۵۰ افغاني شروع و تا ۷۰۰ الی ۷ هزار افغانی است.
این غرفه‌ها از طرف نواحی شهرداری دسته‌بندی شده و نظر به آن، غرفه‌داران مکلف هستند، کرایه بپردازند.
هر چند در ماه‌های گذشته، شهرداری طالبان این اقدام را برای ایجاد نظم بیش‌تر در شهر و جلوگیری از ازدحام و مزاحمت دست‌فروشان در دو طرف جاده‌های شهر گفته بود.
اما اکنون غرفه‌داران از کم کاری و نظارت نکردن شهرداری طالبان شاکی اند و می‌گویند که شمار دست‌فروش‌ها روز به روز بیش‌تر می‌شود و کار برای آنها دشوارتر شده‌است.
رامز، یکی از غرفه‌داران در شهر کابل است و از نبود کار و بازار گلایه دارد.
به گفته‌ی او، در ماه‌های پسین، حتا نتوانسته کرایه‌ی غرفه را بپردازد، چه برسد که هزینه‌های خانواده‌ی ۷ نفری خود را تأمین کند.
با وجود شکایت‌ها و مخالفت‌ها با این اقدام، رییسان نواحی ۲۱ گانه‌ی شهر کابل تا هنوز هیچ اقدامی در این باره انجام نداده‌اند.
در همین حال، نعمت‌الله بارکزی، مسؤول نشرات شهرداری طالبان در کابل میگوید که این کراچي‌ها غیرقانوني هستند و به زودی از سطح شهر جمع‌آوری می‌شوند.
او در ادامه میگوید که این غرفه‌ها از طرف شهرداری کابل در هر متر مربع نرخ‌گذاری شده و نظر به ساحه‌ی بازرگانی به سه گروه دسته‌بندی شده‌است و دست‌فروشان مجبورند هر ماه کرایه‌ی غرفه‌ی خویش را بپردازند.
به گفته‌ی شهرداری طالبان، تا فعلن در نواحی مختلف شهر در حدود ۳۰۰۰ هزار غرفه نصب شده و ۱۱ هزار غرفه دیگر زیر کار است.
در ۱۶ ماه گذشته که طالبان بر افغانستان تسلط دارند، ناداری و بی‌کاری در این کشور افزایش یافته‌است. بربنیاد آمارهایی که نهادهای کمک‌رسان پخش کرده‌اند، بیش از نود در صد جمعیت افغانستان به غذای کافی دست‌رسی ندارند.
