بانوان خبرنگار در ولایت فراه در غرب افغانستان، از اجازه نیافتن برای انجام کار خبرنگاری در این ولایت ابراز نگرانی می‌کنند.
این خبرنگاران زن می‌گویند که پیش از تسلط دوباره‌ی طالبان بر افغانستان، خانم‌های زیادی در این ولایت مصروف کار خبرنگاری بودند؛ اما حالا از سوی مسؤولان کنونی برای شان اجازه‌ی کار در رسانه‌ها داده نمی‌شود.
فروزان ابوبکر، یک تن از روزنامه نگاران زن که پیش از تحولات پسین، بیش از دو سال در این بخش در ولایت فراه مصروف کار بوده‌است، می‌گوید: «حکومت (اداره‌ی طالبان) باید با همه بانوان خبرنگار چه در شهرهای بزرگ و چه در ولایت‌های کوچک، یک‌سان برخورد کند؛ زیرا حضور خانم‌ها در جامعه ارزشمند است و بدون حضور این قشر در همه بخش‌ها، نمی‌توان به توسعه و پیش‌رفت دست یافت.»
او می‌افزاید: «همان‌طور که خانم‌های خبرنگار در کابل و دیگر ولایت‌ها و شهرهای بزرگ کشور اجازه‌ی فعالیت خبرنگاری را دارند، باید برای ما و دیگر ولایت‌ها که خانم‌ها اجازه‌ی کار خبرنگاری را ندارند، نیز اجازه داده شود.»
رادیو نوای زن، رسانه‌ای که برای زنان بود
حمیرا محمدی، مدیر مسؤول رادیو نوای زن در ولایت فراه می‌گوید: «جای بسیار تأسف است که برای خانم‌ها اجازه‌ی کار خبرنگاری داده نمی‌شود. ما این رادیو را برای خانم‌ها فعال کردیم. قبلن شماری از خانم‌ها اینجا کار می‌کردند؛ اما حالا اجازه ندارند. از امارت اسلامی (طالبان) خواهش‌مندم تا به زنان اجازه دهند که آنها کار خبرنگاری را انجام دهند و از این طریق خرج خانواده‌های شان را تأمین کنند.»
رادیو نوای زن در سال ۱۳۹۹ هجری-خورشیدی در ولایت فراه تأسیس شد و در زمان جمهوریت ۱۲ خانم در آن مصروف کار بودند؛ اما اکنون تنها دو زن و آن هم در بخش فنی در این رسانه مصروف فعالیت هستند.
مرضیه نورزی، یکی از فعالان حقوق زن در ولایت فراه بر این باور است که حضور بانوان در تمام بخش‌ها، از جمله در بخش‌های رسانه، فعالیت‌های مدنی، عدلی و قضایی، خدمات ملکی، بخش بهداشت، معارف و نیز فعالیت‌های نظامی یک امر ضروری است.
او ادامه داد: «اما در بخش رسانه‌ها، حضور بانوان ضروری‌تر به چشم می‌خورد؛ زیرا آنها می‌توانند راه حل مشکلات زنان را با زبان خود شان بیان کنند.»
در همین حال، عبدالحی سباوون، رییس اطلاعات و فرهنگ طالبان در ولایت فراه می‌گوید: «حکومت آنها بر هیچ رسانه‌ای در این ولایت محدودیت وضع نکرده‌است. حفظ جان خبرنگاران و تأمین امنیت شان برای امارت اسلامی (اداره‌ی طالبان) یک امر ضروری است و در کنار اینکه برای رسانه‌ها و روزنامه نگاران محدودیت وضع نشده‌است؛ از آنها حمایت نیز می‌شود.»
این درحالی است که پیش از بازگشت طالبان به قدرت و در دوره‌ی جمهوریت، نزدیک به ۳۰ خانم مصروف کار و فعالیت در رسانه‌های ولایت فراه بودند که بیش‌تر آنان در تأمین مخارج زندگی خویش نقش اساسی داشتند.
مسؤولان رسانه‌های محلی در ولایت فراه از وضعیت ناگوار اقتصادی و مالی شکایت کرده و اضافه می‌کنند که مشکلات سبب شده تا با شماری از همکاران خویش قطع همکاری نمایند و این مورد بر محتویات نشراتی نیز تأثیر منفی گذاشته‌است.
آنان می‌گویند که اگر وضعیت ناگوار اقتصادی رسانه‌های محلی ادامه یابد، احتمال توقف فعالیت بیش‌تر رسانه‌ها وجود دارد.
محدودیت در برابر فعالیت رسانه‌ها از سوی طالبان، تنها محدود به ولایت فراه نیست؛ بلکه این محدودیت در اکثر ولایت‌های کوچک و دور افتاده‌ی افغانستان ادامه دارد.
نگرانی از اجازه نیافتن خانم‌ها برای فعالیت خبرنگاری در حالی مطرح می‌شود که تا اکنون از سوی مسؤولان طالبان، قانون مشخص برای کار در رسانه‌ها وضع نشده و مسؤولان محلی این گروه در هر ولایت، قانون ویژه‌ی خودِ شان را دارند.
