یک نهاد پژوهشی در بیرون از کشور مدعی است که در بیش از یک سال پسین زیر حاکمیت طالبان در افغانستان، حداقل ۴ هزار و ۵۰۰ پرونده خشونت در برابر زنان را ثبت کرده است.
نظیفه جلالی، مسوول یک نهاد پژوهشی که نمی‌خواهد نام نهادش از بهر مسایل امنیتی در این گزارش گرفته شود، می‌گوید این یافته‌ها بر اساس کار ۱۲ کمیته زیر رهبری این نهاد بررسی شده اند.
او می‌افزاید: «دوازده کمیته که مربوط نهاد ما است در حال حاضر در پنج زون افغانستان مسوولیت ثبت قضایای خشونت را بر عهده دارند.»
به گفته او، نزدیک به ۲ هزار و ۲۰۰ پرونده مربوط به ازدواج‌های اجباری است که «۹۰۰ پرونده آن مربوط طالبان است که در آن افراد و فرماندهان آنان دختران ره به زور نکاح کرده اند.»
او می‌گوید که حداقل یک هزار و ۸۰۰ پرونده خشونت فیزیکی به‌شکل نوشتاری به آنان رسیده است.
به گفته بانو جلالی، دراین مدت هشت دختر از بهر محرومیت از مکتب دست به خودکشی زده اند که سه مورد درغرب کشور، سه رویداد در شرق و دو رویداد در ولایت‌های مرکزی رخ داده اند.
به گفته او، برای بررسی پرونده‌های خشونت در برابر زنان در افغانستان هیچ نهادی وجود ندارد.
شماری از فعالان حقوق زن می‌گویند وضعیت کنونی برای زنان نگران کننده است.
آنان از جامعه جهانی و نهادهای جهانی می‌خواهند صدای زنان در افغانستان را بشنوند و به وضعیت آنان توجه کنند.
طاهره حسینی، فعال حقوق زن، می‌گوید: «زنان ازکار و تحصیل محروم هستند. قربانی ازدواج‌های اجباری شده اند. سرکوب زنان تجاوز و ده‌ها مورد خشونت علیه زنان بیداد می‌کند. این وضعیت واقعاً تاسف بار است.»
راضیه علیزاده خبرنگار و فعال حقوق زن، می‌گوید: «این نهادها (سازمان ملل و دیگر نهادهای جهانی) در قبال زنان مسوولیت دارند و باید جلو جنایات که علیه زنان افغان صورت می‌گیرد را نظاره‌گر نباشند.»
در ۱۵ ماه پسین، شمار زیادی از زنان به ویژه در رسانه‌ها کارهای شان را از دست داده اند.
زهرا خلیل نوری، یکی از این زنان، می‌گوید یگانه نان آور خانواده اش است و با مشکلات زیادی دست و پنجه نرم می‌کند.
او می‌گوید: «پس از برگشت طالبان به قدرت حق کار از من گرفته شد… این تاثیر خیلی بد بر روانم داشته است.»
این درحالی است که طالبان با ایجاد موانع و محدودیت‌ها دربرابر حضور زنان در جامعه همواره مورد انتقاد جامعه جهانی قرار گرفته اند. در یک سال پسین، دختران بالاتر از صنف ششم اجازه رفتن به مکتب را ندارند. بر بنیاد آمارها، در این مدت بیش از ۱ میلیون و ۱۰۰ هزار دختر از رفتن به مکتب محروم بوده اند.
