جمعی از فعالان جامعه مدنی و خبرنگاران کشور مقیم ایران که خود را اعضای «سازمان حمایت از جامعه مدنی و خبرنگاران» می‌خوانند، در یک نشست مشورتی گفته‌اند که سه سال می‌شود در ایران با «هزار درد و رنج» مواجه هستند؛ اما از سوی نهادها و سازمان‌های بین‌المللی هیچ توجه به آنان صورت نمی‌گیرد.
در بیاینه این سازمان آمده است: «زنان نیم از پیکر جامعه هستند؛ اما نهادهای بین‌المللی آنان را به باد فراموشی سپرده است.»
امید پویا یکی از خبرنگاران کشور و فعال حقوق بشر می‌گوید: «ما چندین بار به دفاتر سازمان ملل متحد در ایران مراجعه کردیم که صدای خسته وناامید ما را بشنوند؛ اما نه تنها هیچ یکی از مسئولان سازمان ملل و دیگر نهادهای بین‌المللی به وضعیت اسفبار و تبعیدی ما توجهی نکرده‌اند؛ بلکه ما را به یاد فراموشی سپرده‌اند و نگاه دوگانه نسبت به پناهجویان افغانستان در این نهادها حاکم است.»
این سازمان از جامعه جهانی خواسته است که خبرنگاران و جامعه مدنی افغانستان در تبعید را فراموش نکند؛ چون آنان در ایران مصونیت ندارند.
این فعالان و خبرنگاران افغانستان خواهان رسیدگی به پرونده‌های مهاجرتی شان هستند.
این در حالی است که پس از برگشت حاکمیت دوباره طالبان بر کشور، شماری زیادی از فعالان جامعه مدنی، خبرنگاران، حقوق‌دانان و استادان دانشگاه، افغانستان را به هدف کشورهای غربی ترک کردند؛ اما تا کنون پرونده‌های پناهجویی آنان در کشورهای سوم مانند ایران و پاکستان بی‌سرنوشت مانده‌اند.
