شماری از دختران در پنجشیر از محرومیت‌های شان می‌گویند و تاکید می‌ورزند که طالبان مکتب‌های آنان را به پایگاه‌های نظامی مبدل کرده‌اند.
این دختران می‌گویند که در یک اوضاع ناگوار شب‌ها و روزهای شان را سپری می‌کنند.
زنان و دختران پنجشیری از جامعه جهانی می‌خواهند که مشکلات زنان و دختران افغانستان را باید جدی بگیرد.
دختران حکایت‌های تلخ از زندگی در زیرِ حاکمیت طالبان در ولایتی در شمال پایتخت دارند.
یک خانواده که دخترانش از آموزش و تحصیل محروم شده و مادرشان از رفتن بر سر کار در یکی از ولسوالی‌های دور دست این ولایت امرار معاش می‌کند.
فرحناز سه سال می‌شود در چهار دیواری خانه، انتظار باز شدن مکتب‌ها را می‌کشد.
فرحناز، یک باشنده پنجشیر، می‌گوید: «من در دوران جمهوریت متعلم مکتب بودم، از وقتی که طالبان به افغانستان آمده، نتوانستم مکتب را به پایان برسانم. خانه نشین شدم. سه سال است که در خانه هستم. روزهایم به بیهودگی سپری می‌شوند، نه تنها من، بل تمام دختران به چنین سرنوشتی دچار اند، با این مشکلات دست‌وپنجه نرم می‌کنند. من خودم در ولایت پنجشیر زندگی می‌کنم و در این جا اتفاق‌های می‌افتد که برای ما غیرقابل تحمل است. سه سال می‌شود خانه‌نشین هستم. از درس و تحصیل خود محروم هستم. وقتی که به دیگر دخترهای که در کشورهای دیگر زندگی می‌کنند می‌بینم، تمام هم سن و سال‌های من به دانشگاه می‌روند و دغدغه من این است که چه وقت طالبان از حکومت برکنار شوند و من بتوانم دوباره مکتب بروم.»
فرحناز می‌گوید که تنها او با این درد روبه‌رو نیست، خواهرش هم از رفتن به دانشگاه محروم شده است.
فرحناز می‌افزاید: «خواهرم هم دانشگاه می‌رفت، او هم همانند من از حق تعلیم و تحصیل محروم است در خانه است چون طالبان دانشگاه پنجشیر را به آتش کشیدند و دانشگاه را ممنوع کردند.»
صدیقه مادر فرحناز است که در حکومت پیشین در یکی از نهادهای دولتی در پنجشیر کار می‌کرد، اما اکنون که در نبود شوهر تنها نان‌آور خانواده‌اش است، از چالش‌های زندگی‌اش قصه می‌کند.
این تنها نمونه کوچک از چالش‌های زنان در افغانستان زیر اداره‌ی طالبان است.
در همین حال یک‌هزار و ۳۳۳ روز می‌شود که هم‌چنان قفل طالبان بر دروازه‌های مکتب‌های دختران بالاتر از صنف ششم دیده می‌شود.
