شماری از شهروندان کشور می‌گویند که به علت فقر و محدودیت‌های «روز افزون طالبان» ناگزیر به ترک کشور شده‌اند.
این شهروندان می‌افزایند که در نزدیک به سه سال اخیر، زمینه کار در کشور به شدت کاهش یافته است.
از سویی هم، سازمان بین‌المللی مهاجرت در تازه‌ترین گزارش گفته است که در سه ماه نخست سال روان خورشیدی، بیش از نیم میلیون تن افغانستان را ترک کرده‌اند.
محبوبه می‌گوید شوهرش در یکی از اداره‌های حکومتی کار می‌کرد؛ اما طالبان پس از بازگشت به قدرت شوهرش را برکنار کردند.
محبوبه و خانواده‌اش ماه‌ها بی‌هیچ درآمدی در کابل زندگی کردند.
سرانجام برای رهایی از فقر و محدودیت‌های طالبان، مهاجرت از راه قاچاق را به بودن در افغانستان زیر اداره طالبان ترجیح دادند.
بخت این خانواده را در راه رسیدن به مقصد یاری نکرد و از ایران اخراج شدند.
این زن می‌گوید که هم اکنون در افغانستان در شرایط بد اقتصادی به‌سر می‌برند.
او می‌گوید: «من و شوهرم با هم کار می‌کردیم. وقتی بیکار شدیم قاچاقی به ایران رفتیم؛ دو سال در آن‌جا بودیم؛ دوباره برگشتیم به افغانستان. اکنون این‌جا نه کار و نه وظیفه داریم؛ نه جای برای بودن و زندگی و نه نان برای خوردن.»
سازمان بین‌المللی مهاجرت در گزارش سه ماهه‌اش گفته است که از ۱۳ حمل سال روان خورشیدی تا ۱۳ جوزای امسال، ۵۳۲ هزار و ۸۵۴ تن از شهروندان کشور افغانستان را ترک کرده‌اند.
در گزارش این سازمان آمده که نزدیک به ۸۰ درصد این افراد که ۴۵ درصد آن زنان و ۳۶ درصد دیگر آن‌ها مردان‌اند، علت ترک کشور را وضعیت بد اقتصادی گفته‌اند.
بشیر احمد، باشنده غور، می‌گوید: «جامعه بین‌المللی و حکومت افغانستان باید در مورد این صحبت کنند که مردم بتوانند در افغانستان درس، تحصیل و کار کنند و این‌طور نشود که بروند به کشورهای دیگر مهاجرت کنند و مهاجرت هم خوب نیست که کسی مهاجرت کند به این خاطر.»
شکیلا، باشنده غور، می‌گوید: «دار و ندار خود را فروختیم رفتیم به ایران به امید این‌که آن‌جا بتوانیم تحصیلات بچه‌ها را ادامه بدهیم؛ آن‌جا بتوانیم سر پا بمانیم؛ آن‌جا هم خیلی زندگی سخت و دشواری را گذراندیم در این مدت دو سال.»
طالبان در سه سال اخیر و پس از بازگشت به قدرت محدودیت‌هایی را بر شهروندان کشور وضع کرده‌اند، به‌ویژه در برابر زنان و دختران.
شهروندان کشور می‌گویند که با فراهم شدن اندک‌ترین زمینه برای مهاجرت افغانستان را برای آموزش و بهتر شدن آینده دختران‌شان ترک خواهند کرد.
اما با این حال شماری از خانواده‌های پناهجو در ایران و پاکستان نیز به آموزش دسترسی ندارند.
