برخی از شهروندان کشور خواهان به رسمیت شناختن «اپارتاید جنسیتی» در افغانستان هستند و این مسئله را یگانه راه برای برآورده شدن حقوق زنان در افغانستان میدانند.
آنان میگویند که طالبان در نزدیک به سه سال حاکمیت شان، زنان و دختران را از ابتدایی ترین حقوقشان محروم ساختهاند.
از سویی هم، برخی زنان معترض با پرپایی دهمین کاروان خیمه اعتراضی بار دیگر از جامعه جهانی خواستهاند تا تبعیض جنسیتی در افغانستان را همچون جنایت در برابر بشریت به رسمیت بشناسند.
کریمه اعظم، فعال مدنی میگوید: «اگر اپارتاید جنسیتی در افغانستان به رسمیت شناخته شود شاید زنان این قدر مورد ظلمو ستم و شکنجه قرار دارند؛ خصوصا زنان فعال ما به خاطر حق، عدالت، آزادی صدا بلند میکنند، مورد ظلمو ستم و زندانی میشوند، اینها کمتر شوند و یکبار دیگر از تمام زنان میخواهم در کارزار اپارتاید جنسیتی بپیوندند.»
شمار از زنان و دختران میگویند که در نزدیک به سه سال، عمر حکومت طالبان در افغانستان با محدودیتهای زیاد به ویژه در زمینه کار، آموزش و تحصیل روبهرو شدهاند و حتا به ابتداییترین حقشان دسترسی ندارند.
پریسا، باشنده بادغیس خواستاش را چنین مطرح کرد: «در افغانستان سومین سال است که زنان به حقوق اولیه خود دسترسی ندارند. امیدوارم زنان تا سال بعد به حقوق اساسی خود دسترسی پیدا کنند و به روی شأن دروازه پوهنتون، مکتب و کار باز گردد تا بتواند به حق که دارند، برسند.»
در همین حال، برخی از زنان معترض در تبعید، دهمین خیمه اعتراضیشأن را در شهر دورتموند آلمان برافراشته اند.
هدفشان این که جامعه جهانی باید، اپارتاید جنسیتی را همچون جنایت در برابر بشریت به رسمیت بشناسد و از تعامل با طالبان که آزادی سیاسی، اجتماعی و حقوق بشر زنان را سلب کرده اند، خود داری کند.
تمنا زریاب پریانی، عضو زنان معترض در این باره گفت: «اپارتاید جنسیتی در افغانستان باید از سوی نهادهای بین المللی، کشورهای مدافع آزادی و حقوق بشر به عنوان جنایت علیه بشریت به رسمیت شناخته شود. ما خواهان بی قیدو شرط زندانیان سیاسی از جمله زنان معترض، کنشگران سیاسی و مدنی هستیم.»
پیش از این، مللمتحد اعلام کرده است که طالبان با صدور بیش از پنجاه فرمان و دستورالعمل زنان و دختران را از ادامۀ تحصیل، آموزش، کار، سفر بدون محرم، رفتن به پارکها منع کردهاند و با گذشت نزدیک به سه سال از هیچ یک از این محدودیتهای شان عقب نشینی نکردهاند.