شماری از شهروندان کشور می‌گویند که از نبود کار و افزایش ناداری و فقر به ستوه آمده‌اند.
شماری از این شهروندان می‌گویند که کارگران روزمزد هستند و از صبح تا شام در خیابان‌ها در انتظار کار اند؛ اما شام با دست خالی به خانه بر می‌گردند.
آنان برای ساعت‌هاست در انتظاراند تا فردی بیاید و آنان را با خود به کار ببرد.
آغا محمد، چهل ساله، می‌گوید نان‌آور خانواده دوازده نفری‌اش است.
آغا محمد از صبح تا شام با بیل و کلنگ در انتظار است تا برایش فرصتی برای کار فراهم شود.
او می‌گوید روزهاست که هیچ درآمدی ندارد و اکنون از تامین نیازهای اولیه خانواده‌اش عاجز مانده است.
آغا محمد درباره چالش‌هایش به آمو گفت: «چندین روز شده است که هیچ کاری در بازار نیست، من هر روز از صبح تا شام در چوک منتظر هستم که کسی پیدا شود و من را برای کار ببرد. حالا کار نیست و من از تامین نیازهای خانواده‌ام عاجز مانده ام.»
شماری از شهروندان کشور می‌گویند که از نبود کار و افزایش ناداری و فقر به ستوه آمده‌اند.
شماری از این شهروندان می‌گویند که کارگران روزمزد هستند و از صبح تا شام در خیابان‌ها در انتظار کار اند؛ اما شام با دست خالی به خانه بر می‌گردند.
احمدخان، یکی از این کارگران گفت: ««کار نیست و ما هر روز از صبح تا شام اینجا منتظر می‌مانیم. هیچ کسی حاضر نیست که ما را به خاطر کار کردن با خود ببرد.»
محمد الله، از کارگران دیگر گفت: «هر روز از صبح در این جا میایم تا کاری برایم پیدا شود و یک لمقه نان برای خانواده‌ام ببرم؛ اما شام بدون هیچ درآمد دوباره به خانه باز می‌گردم.»
شماری از این شهروندان کشور می‌گویند که اگر زمینه کار برای‌شان فراهم نشود، ناگذیر به ترک کشور خواهند شد؛ آن هم از راه‌های غیرقانونی.
این درحالی است که برنامه‌ی توسعه‌ی ملل متحد در تازه‌ترین گزارشش گفته است که شمار افراد فقیر و نادار در افغانستان زیر اداره طالبان، از ۱۹ میلیون به ۳۴ میلیون تن افزایش یافته است.
