بازرگانی

مهاجران افغانستان در پاکستان از تمدید‌نشدن ویزا‌هایشان از سوی حکومت این کشور شکایت دارند

شماری از مهاجران افغانستان در پاکستان، با شکایت از عدم صدور ویزا از سوی حکومت این کشور، می‌افزایند که به علت تمدید‌نشدن ویزای‌شان ناگزیر هستند که سالانه مبلغ ۴۰۰دالر (معادل ۲۸هزار و ۶۰۰ افغانی) به حکومت پاکستان جریمه پرداخت کنند.

این مهاجران می‌گویند که توانایی پرداخت این پول را ندارند و با درآمدشان در پاکستان تنها می‌توانند زندگی روزمره خود را به پیش ببرند.

شیرزاد پس از بازگشت طالبان به قدرت، برای [کار]، از ننگرهار به اسلام‌آباد مهاجرت کرد. او می‌گوید که پس از رسیدن به پاکستان، در بدل ۱۵هزار کلدار که معادل ۳هزار و ۸۰۰ افغانی می‌شود، در یک نانوایی مشغول به کار شد.

شیرزاد می‌گوید که در این مدت، چهاربار برای به‌دست‌آوردن ویزای پاکستان درخواست داده است؛ اما درخواستش هر بار از سوی حکومت این کشور رد شده است.

اکنون او ناگزیر است ۴۰۰دالر امریکایی که معادل ۲۸هزار و ۶۰۰ افغانی می‌شود، به حکومت پاکستان جریمه پرداخت کند.

شیرزاد به آمو گفت: «چهار‌بار برای ویزا درخواست دادم و چهار بار سفارت درخواستم را رد کرد. برای ما ویزه نمی‌دهند و اگرهم ویزا بدهند با بسیار مشکل ویزا می‌دهند. با بسیار مشکل اینجا زندگی می‌کنیم؛ چندین بار پولیس‌ها آمدند و ما مجبور شدیم که دکان را ببندیم و پنهان شویم».

حکومت پاکستان پس از آغاز مرحله نخست اخراج مهاجران «بدون مدرک» از این کشور، برای اقامت افرادی جریمه وضع کرد که مدت ویزای‌شان به پایان رسیده باشد.

عبدالرازق کامیار مسئول یک شرکت سیاحتی است؛ او در این‌باره می‌گوید: «خانواده‌هایِ را هم داریم که تعدادشان زیاد است و دولت پاکستان سالانه چهارصد دالر امریکایی جریمه می‌گیرد و اکثریت که برای ویزا اپلای کردند و دولت پاکستان ویزا نداده است و بالای اینها جریمه اضافه شده. حتا خانواده‌های هم است که یک سال دوسال می‌شود که از جریمه‌های شان میگذرد و از هر پاسپورت هشت‌صد و هفده دالر آمریکایی است که در هر خانواده ده الی یازده نفر در حد هشت تا نو هزار دالر می‌شود».

این درحالی‌ است که قرار است حکومت پاکستان روند اخراج مهاجران «بدون مدرک» از این کشور را تا کم‌تر از بیست روز دیگر (۱۵ اپریل ۲۰۲۴) سال روان میلادی از سر بگیرد.

پیش از این، ملل‌ متحد و شمار دیگری از نهادهای بین‌المللی گفته بودند مهاجرانی که از پاکستان اخراج شده‌اند و به افغانستان برگشته‌اند، به امکانات اولیه زندگی که شامل محل بودوباش و خدمات صحی می‌شود، دسترسی ندارند.