سراج‌الدین حقانی وزیر داخله طالبان می‌گوید که جهان بدون عملی‌سازی برخی از شرایط، حاضر به تعامل و به رسمیت شناختن طالبان نیست.
او در همایشی در پکتیا خطاب به ایالات متحده تاکید گفت که حاضر هستند ده سال دگر برای امریکا از بهر به رسمیت‌شناختن طالبان زمان بدهند.
او افزود: «به زور چوب بیرون شان کردیم. چرا غیرت اسلامی و افغانی خود را خراب کنیم؟ چرا برای دیگران خود را احتیاج کنیم؟ از سرمایه‌ای که خداوند برای ما داده استفاده کنیم. اگر به رسمیت می‌شناسند خوب، اگر نمی‌شناسند، امنیت و آزادی و برادری را که ایجاد کرده‌ایم نسبت به هر به رسمیت شناسی، بالاتر است.»
با این وجود دیده می‌شود که طالبان با دو بخش اصلی نشست دوحه و ارزیابی مستقل ملل متحد که ادغام افغانستان بهشمول طالبان را جهان فراهم می‌سازد، اعلام مخالفت کرده‌اند که شامل ایجاد حکومت همه‌شمول، تضمین مشارکت زنان در ساختارها از شرایط جهان برای تعامل بیش‌تر و عادی‌سازی روابط با طالبان است.
اما در ارزیابی مستقل ملل متحد آمده است که هیچ کشوری با به رسمیت شناختن طالبان موافق نیست.
با این حال نصرالله ستانکزی، استاد دانشگاه می‌گوید: «از نظر روندهای ملل متحد، یک آغاز خواهد بود و تعقیب خواهد شد و نتایج آن در صورت عدم موافقت طالبان چه در کوتاه مدت و چه در درازمدت به ضرر طالبان تمام خواهد شد و جامعه‌ی بین‌المللی مجبور خواهد شد دست به اقدام‌هایی بزند که منشور ملل متحد آن را برای ملل متحد و دولت‌های عضو آن اجازه می‌دهد».
خلاف حرف‌های سراج‌الدین حقانی، در عمل، در جریان گفت‌وگوهای طالبان با ملل متحد روی نشست دوحه، آن‌ها بحث به رسمیت‌شناسی، رفع تحریم‌ها و واگذاری کرسی افغانستان در ملل متحد را هم مطرح کرده‌اند.
برخی از فعالان حقوق زن می‌گویند، بدون رفع محدودیت‌ها بر زنان و شکل‌گیری ساختار همه‌شمول سیاسی، نباید با طالبان تعامل صورت گیرد.
حمیده لسانی، فعال حقوق زن می‌گوید: «در ابتدا ما خواهان ایجاد یک حکومت همه‌شمول استیم که تمام اقوام افغانستان، مردم افغانستان و زنان افغانستان خود را به صورت معنادار در درون آن ببینند و در تمام تصامیم در درون نظام شریک باشند»
با این همه قرار است نشست دوحه در هجدم و نزدهم فبروری برگزار شود. طالبان تاکنون تصمیم نهایی روی چگونگی اشتراک‌شان در این نشست را اعلام نکرده‌اند.
انتظار می‌رود یکی از برایندهای این نشست، تعیین فرستاده ویژه برای افغانستان باشد؛ فرستاده‌ای که از یک‌سو روند ادغام کشور به جهان را مدیریت کند و در سوی دیگر، میز صلح میان تمامی جناح‌ها بهشمول طالبان را بچیند.
