برخی از مهاجران در ایران از زمان بر شدن پرونده های مهاجرت شان از سوی کشورهای مهاجر پذیر انتقاد می‌کنند.
آنان می‌گویند که در ایران در امنیت کامل به سر نمی‌برند، از سوی پولیس ایران آزار و اذیت می‌بینند و نیز به کار و آموزش در این کشور ادامه داده نمی‌توانند.
این مهاجران می‌گویند که نزدیک به دو سال می شود در ایران استند و در بی سرنوشتی کامل قرار دارند.
جاوید هاشمی، نظامی پیشین می‌گوید: «نسبت به تهدیدهای شدید امنیتی در کشور ایران داشتم ناگزیر شدم به ایران بیایم. فعلن در کشور ایران هستم فعلن از لحاظ اقتصادی، آموزشی، تحصیل در شرایط ناگوار می‌باشم و از کشورهای که دست یاری برای اسکان مجدد و مهاجر پذیر هستند درخواست می کنیم به مشکل ما رسیده گی کنند.»
نیلاب عمرخیل، خبرنگار می‌گوید: «همه ما مهاجر و فراری از دست طالبان هستیم.حمایت دولت پیشین افغانستان را نداریم و نمیتوانیم به آسانی تمدید ویزا و اسناد اقامتی خود را نماییم و این یک فاجعه بسیار بزرگ برای ما است. نه می توانیم در ایران بمانیم و نه می توانیم به افغانستان برگردیم.»
جنبش صدای زنان افغانستان در ایران در گردهمایی از بهر اوضاع نابسامان مهاجران افغانستان در این کشور، از جهان می خواهد که صدای آنان را بشوند.
بی ماه احمدی که در افغانستان وکیل مدافع بود با ِآمدن طالبان ناگزیر به مهاجرت به ایران شد. می‌گوید که در ایران با سختی‌های فراونی شب ها و روز هایش را سپری می کند.
او می‌گوید: «محدودیت های متعددی ما را تهدید می کند. از زمینه تحصیل و کار محروم هستیم. انتظار داریم کشورهای مهاجر پذیر گام های فوری در قسمت انتقال ما انجام بدهند. متاسفانه در امنیت خوبی در ایران قرار نداریم.»
خورشید براتی، فعال جامعه مدنی می‌گوید: «در این جا امنیت نداریم، هر لحظه ممکن است اخراج شویم. من از کشورهای جهان تقاضا می کنم صدای ما را بشنوند و به بی سرنوشتی ما توجه کنند تا بتوانیم در فضای آرامش و امنیت زنده گی کنیم.»
همزمان با این، شماری از مهاجران افغانستان در پاکستان نیز در یک گردهمایی اعتراض آمیز از کشور های مهاجر پذیر می خواهند که به پرونده های آنان رسیدگی کنند.
مونسه مبارز، عضو ایتلاف مستقل جنبش های اعتراضی زنان افغانستان می‌گوید: «این بیچاره گی، این مظلومیت، این آواره گی و تباهی درخواست ما نبود؛کی دوست دارد وطنش را، زادگاهش را، خانه پدرب و اجدادی اش را رها بکند و بیاید در گوشه گوشه کشورهای همسایه و منطقه با حقارت زنده گی بکند.»
در حالی مهاجران افغانستان در ایران و پاکستان از کند بود پی گیری نشدن پرونده های شان سخن می زنند که همواره از برخورد های نامناسب پولیس ایران و پاکستان انتقاد کرده اند و گفته اند که در یک وضعیت دشوار به سر می برند.
