نوریو اووا، مهندس جاپانی، به افغانستان آمده‌است تا پروژه‌های تتسو ناکامورا، پزشک جاپانی که چهار سال پیش در ولایت ننگرهار کشته شد، ادامه بدهد. ناکامورا از ولایت فوکوکای جاپان بود و طی ماموریت خود در افغانستان، زمین‌های بایر را به مزارع حاصلخیز تبدیل کرد.
او در چهارم دسمبر ۲۰۱۹، در سن ۷۳ سالگی در یک کمین از سوی تفنگداران ناشناس کشته شد. پروژه‌های بلندپروازانه او برای آبرسانی به زمین‌های افغانستان پس از مرگش تقریباً متوقف شد.
حالا، نوریو اووا، ۷۳ ساله، برای ادامه کار ناکامورا به افغانستان رفته است و ماموریت او بر تأمین آب و بازسازی مناطق خشک متمرکز است. اووا گفت: «هدف ما استفاده از تجربیات و دانش خود است، اگرچه ما با توانایی و شفقت دکتر ناکامورا همتراز نیستیم.»
در ماه سپتمبر، اووا بر ساخت یک کانال آبیاری ۴.۳ کیلومتری در دامنه‌های کوهستانی افغانستان نظارت داشت. اووا عضو سازمان پشاور-کای است که قبلاً توسط ناکامورا در فوکوکا رهبری می‌شد و از سال ۲۰۱۹ به طور فعال در بخش مهندسی سازمان مشارکت داشته است.
اووا از روش‌های نوآورانه ناکامورا برای مقابله با تأثیرات تغییرات اقلیمی و شیوه‌های محلی ساخت‌وساز الهام گرفته است. او پس از بازنشستگی خود قصد داشت با ناکامورا همکاری کند، اما مرگ ناگهانی ناکامورا این فرصت را از او گرفت.
سازمان پشاور-کای، که از طریق عضویت‌ها و کمک‌های مالی تأمین می‌شود، اکنون توسط وابسته‌ای به نام «خدمات پزشکی صلح ژاپان» در افغانستان فعالیت می‌کند. تقریباً ۱۰۰ افغان در بخش‌های پزشکی، آبیاری و کشاورزی در این سازمان مشغول به کار هستند.
پس از درگذشت ناکامورا، برنامه‌های آبیاری با چالش‌هایی مواجه شدند، زیرا ناکامورا در تمام مراحل طراحی و مدیریت این پروژه‌ها نقش مهمی داشت. حالا اووا به همراه تیمی از متخصصان جاپانی در حال ارائه پشتیبانی فنی برای احیای این پروژه‌ها است.
ناکامورا، که فناوری آبیاری را خودآموزی کرده بود، روش‌های موثری برای مدیریت آب توسعه داده بود. «ابتکار زمین سبز» او که در سال ۲۰۰۲ به دنبال خشکسالی شدید آغاز شد، بر هدایت آب از رودخانه‌های اصلی برای کشاورزی تمرکز داشت. او شیوه‌های سنتی ساخت‌وساز افغانستان را با روش‌های دوره ادو جاپان ترکیب کرده بود.
این روش‌ها، که به عنوان «روش PMS» شناخته می‌شوند، شش اصل را دنبال می‌کنند، از جمله کاهش هزینه‌ها، استفاده از مواد در دسترس و ایجاد تأسیساتی که ساکنان محلی به راحتی بتوانند آن‌ها را تعمیر کنند. به عنوان مثال، از سبدهای سیمی پر از سنگ برای حفاظت ساحلی استفاده می‌شد.
این روش توانسته است ۲۳ هزار و ۸۰۰ هکتار از بیابان‌ها را به زمین‌های حاصلخیز تبدیل کند. پشاور-کای با همکاری سازمان همکاری بین‌المللی ژاپان (جایکا)، دستورالعمل‌هایی برای این روش در سال ۲۰۲۱ منتشر کرد. این برنامه اخیراً با کمک مالی ۸.۸ میلیون دالر از سوی سازمان غذا و کشاورزی سازمان ملل متحد تقویت شده است.
