پس از آن‌که طالبان دروازه‌های دانشگاه‌ها را به روی دختران بستند، شماری از دختران برای ادامه‌ی تحصیل، راه مهاجرت را در پیش گرفته‌اند.
ایران یکی از کشور‌هایی است که این دانش‌جویان کوشیده‌اند تا در آن‌جا به دانشگاه بروند و امید‌های‌شان را برای داشتن فردای بهتر زنده نگه دارند.
اما در این گزارش با دخترانی گفت‌وگو شده است که در ایران نیز به دلیل «نداشتن مدرک قانونی اقامت» نتوانسته‌اند به دانشگاه راه پیدا کنند و تلاش‌های‌شان با ممنوعیت قانونی در کشور هم‌سایه نقش بر آب شده است.
زهرا احمدی از دانش‌جویان دانشکده‌ی ژورنالیزم است که قرار بود تا یک‌سال دیگر فارغ شود؛ اما دستور طالبان سبب شد که دروازه‌های دانشگاه به رویش بسته شود. او اما توقف نکرد و کوشید تا برای ادامه‌ی تحصیل به ایران برود. او یک سال است که در آن‌جا در آرزوی رفتن به دانشگاه است؛ اما در نبود مدادک قانونی « اقامت» دروازه‌های دانشگاه در ایران نیز به رویش بسته هستند.
او می‌گوید: «محدودیت‌های بیشتر بر زنان و دختران وضع شد. دیگر نتوانستم به تحصیل ادامه بدهم. حتا روزی بود که برای من از بهر نداشتن برقه وچادر اجازه داخل شدن به دانشگاه داده نشد.»
اما در این کاروان زهرا تنها نیست. در یک‌سال گذشته هم‌زمان با بسته‌شدن دانشگاه‌ها به روی زنان و دختران در افغانستان، ایران یکی از مقصد‌های مهم دختران برای ادامه‌ی تحصیل بوده است؛ مقصدی که برای بسیاری از آنان دست‌نیافتنی بوده است.
بتول سادات، دانشجوی مهاجر افغانستان در ایران، می‌گوید: «ما آمدیم در ایران چرا که زمینه تحصیل در کشور فراهم نبود. این جا هم از بهر نداشتن اسناد مورد نیاز، زمینه ادامه تحصیل فراهم نیست.»
در طرف دیگر، زهرا عسکری به هدف رفتن به دانشگاه، سه ماه پیش به ایران رفته است. او از رشته‌ی حقوق و علوم سیاسی دانشگاه البیرونی کاپیسا فارغ شده است. اکنون می‌خواهد که در ایران ماستری‌اش را به دست بیاورد. او توانسته است که در یکی از دانشگاه‌های ایران شامل شود و اکنون برای به دست‌آوردن سند ماستری‌اش می‌کوشد.
زهرا عسکری، دانشجوی مهاجر افغانستان در ایران، می‌گوید: «می‌خواستم ماستری ام را آغاز کنم اما بنابر محدودیت‌های طالبان من نتوانستم ماستری ام را در افغانستان بخوانم. خوشبختانه در یکی از دانشگاه های ایران ماستری ام را آغاز کرده ام.»
اما یک سال محرومیت از رفتن به دانشگاه‌ها در داخل افغانستان، برای این دانش‌جویان یک سال پر از درد و رنج بوده است.
هدیه صاحب زاده ، فعال حقوق زنان در ایران، می‌گوید: «بسته شدن دانشگاه ها و مکتب‌ها به روی دختران باعث صدمه روحی برای زنان شده است.»
تا هنوز آمار‌های دقیق از دخترانی که در یک سال گذشته به هدف ادامه‌ی آموزش وتحصیل به ایران رفته‌اند روشن نیست؛ اما این دانش‌جویان می‌گویند که از یک سو آوارگی و مهاجرت و از سوی دیگر دست‌نیافتن به آرزوهای.شان برای رفتن به دانشگاه‌های کشورهای دیگر، بر ناامیدی‌های آنان افزوده است.
