یافته‌های آمو نشان می‌دهند که دختران و زنان دانش‌جو، در یک‌سال پسین از ۲۲۱روز درسی که ۸۸۴ ساعت درسی می‌شود، محروم شده‌اند. برخی دانشجویان نگرانی جدی از این ساعت‌های درسیِ از‌دست‌رفته دارند و می‌گویند که جبران‌ناپذیر است و پیامدهای آن بر آینده‌ی دختران و زنان و در سطح کلان‌تر، بر آینده‌ی افغانستان زیان‌بار تمام خواهد شد.
بیست‌‌ونهم قوس سال ۱۴۰۱ بود که دروازه‌های دانشگاه‌ها بر روی دختران و زنان، به دستور طالبان بسته شد و آنان را به صورت جمعی یک‌سال در محرومیت تحصیلی قرار داد.
در بخش‌هایی از کشور به‌شمول پایتخت که آب‌وهوای سردتری دارد، در این یک‌سال -بر بنیاد زمان‌بندی تحصیلی وزارت تحصیلات عالی طالبان که در شبکه‌های اجتماعی پخش شده است- گفته شده است که به دلیل دورماندگی درسی ناشی از تحولات سیاسی کشور و بیماری کرونا، در یک سال پسین سه ترم درسی (سمستر) برخلاف سال‌های گذشته برای دانشجویان پیش‌‌بینی شده بود.
بر بنیاد آمار پخش‌شده، ۱۳هفته و دو ماهِ نخست سال پسین برای دو سمستر درسی با آزمون‌های پایانی آن‌ها و در ۸هفته‌ی دوم سال روان، به شمول یک‌‌ماه از سال ۱۴۰۳، برای یک‌ترم/ سمستر با آزمون پایانی آن در نظر گرفته شده است.
روزهای درسی‌ای که در نبود زنان و دختران دانش‌جو برگزار شد؛ اما در این سو، صدها دختر دانش‌جو با کوله‌باری از دست‌آوردها و تلاش‌‌ها، به بی‌سرنوشتی‌های امروز‌شان حیران‌اند.
تا هنوز نیست که در روزهای باقیمانده این سال، آیا طالبان به آنان اجازه بازکشت به تحصیل را خواهند داد یا نه.
یکی از این دانشجویان می‌گوید: «ما اکنون با این مشکلات میخواهیم به کشورهای خارجی ثبت نام کنیم؛ یعنی من به چندین بورسیه ثبت نام کرده‌ام و کامیاب هم شده‌ام؛ اما نخست این‌که پاسپورت نداریم و گرفتن پاسپورت بسیار مشکل است. احیانا با تمام رشوه‌ها یا تمام چالش‌ها من پاسپورت گرفتم و خارج رفتم؛ دوم مثل من محصلان زیادی در خانه نشسته‌اند و درهای دانشگاه‌ها و مکتب‌ها به‌روی آنان بسته شده است؛ آیا این حق ماست».
با این همه، بر بنیاد اطلاعات ارایه‌شده از سوی برخی از دانشجویان به آمو دریافته‌ایم که دختران و زنان دانش‌جو از ۲۲۱ روز درسی که معادل ۸۸۴ ساعت درسی می‌شود، محروم شده‌اند.
از هنگام دستور طالبان در ۲۹قوس سال ۱۴۰۱ تا به ام‌روز (۲۹ قوس ۱۴۰۲) ۳۶۲ روز می‌گذرد که از این میان، ۶۱ روز آن تعطیلات عمومی بوده و۸۰ روز آن، تعطیلات ناشی از گرمی و سردی هوا بوده است؛ اما در شمار روزهای باقیمانده که ۲۲۱ روز می‌شود، زنان و دختران از حق تحصیل محروم شده‌اند. بر بنیاد اطلاعات ارایه‌شده‌ی برخی دانشجویان به آمو، در این یک‌سال تحصیلی، دانشجویان روزانه به‌شمول پنج‌شنبه‌ها، چهار ساعت درسی داشته‌اند؛ ساعت‌های ازدست‌رفته‌‌ای که برای دختران و زنان جبران ناپذیر است.
ستاره موسوی دانشجوی محروم‌شده از تحصیل می‌گوید: «ما چرا نمی‌توانیم درس بخوانیم؟ چه کمبودی داریم؟ در حالی که پیامبر بزرگ اسلام (ص) فرموده که علم و دانش برای مرد و زن فرض است؛ ما هم می‌توانیم تحصیل کنیم و علم بیاموزیم. میخواهیم کشور پیش‌رفت کند. تاثیرات منفی محدودیت‌ها بر تحصیل، دختران را ناامید می‌سازد. نمی‌توانند دیگر درس بخوانند و جامعه به عقب می‌افتد».
شبنم احمدی دانشجوی دیگری است که به آمو می‌گوید: «تداوم ممنوعیت تحصیلی زنان و دختران منجر بر بی‌سرنوشتی هزاران دانشجوی دختر و منزوی‌شدن‌شان از عرصه‌ی تحصیل و پیش‌رفت شده است. چی زمانی این معضل از سد راه پیش‌رفت زنان و دختران برداشته می‌شود، نامعلوم است. این آینده‌ی مبهم، همه‌ی ما را در یک سردرگمی قرار داده است. کی‌‌ها این دو سال ما را تلافی می‌کند؟ هویدا است که متضرران اصلی زنان و دختران کشور هستند».
طالبان پیوسته در پاسخ به این نگرانی‌ها گفته‌اند که ممنوعیت بر حق آموزش و تحصیل دختران کوتاه‌مدت است؛ اما برخی از دانشجویان و فعالان حقوق‌بشر می‌گویند که باتوجه به یک‌سالگی محرومیت‌های تحصیلی بر دختران و زنان، دیگر این حرف برای‌شان پذیرفتنی نیست.
