نماینده‌ی ویژه امریکا برای زنان و حقوق‌بشر در افغانستان می‌گوید که تنها اجازه‌دادن به آموزش زنان و دختران، زمینه‌ی به‌رسمیت‌شناختن طالبان را فراهم نخواهد کرد.
رینا امیری در «نشست دوحه» تاکید ورزیده که برای عادی‌سازی طالبان، کارهای زیادی باید انجام شود. به گفته‌ی امیری، طالبان هیچ تمایلی برای گفت‌وگو روی آموزش زنان ندارند. نماینده‌ی ویژه امریکا می‌گوید که در نشست‌هایِ پشت دَرهای بسته، به طالبان گفته شده است که بدون رعایت حقوق مردم، به ویژه حق کار و آموزش زنان، ایالات متحده در جهتی پیش نخواهد رفت که طالبان می‌خواهند.
در این نشست، با شیوه‌های آموزشی قدیمی برای دختران (مدرسه) به عنوان طرح آموزشی «بدیل»، با مخالفت روبه‌رو گردید.
تعیین چارچوب برای حل بحران‌های جهانی، به‌ویژه جنگ در غزه، هدف اصلی نشست دو‌روزه‌‌ی دوحه است که آموزش زنان و دختران افغانستان نیز یکی از محور‌هایِ چارچوبِ این نشست خواهد بود.
نماینده‌ی ویژه امریکا برای زنان و حقوق‌بشر افغانستان در این نشست می‌گوید تنها اجازه‌دادن برای آموزش زنان، سبب به‌رسمیت‌شناختنِ طالبان نخواهد شد. به گفته‌ی او، برای عادی‌سازی‌ای که طالبان به دنبال آن هستند، کارهای زیادی باید انجام شود.
رینا امیری هم‌چنان اذعان داشته که: «آنان تمایلی به انجام این گفت‌وگو ندارند. آیا آنان در حال حاضر با [رهبران زن افغانستان] که ما داریم، روی صحنه خواهند بود. نه! این چیزی است که ما دیده‌ایم. ما مجبور بودیم بحث‌های جداگانه‌‌‌ای داشته باشیم. ما پشت درهای بسته به آنان گفتیم تا زمانی که حقوق مردم افغانستان را رعایت نکنند، به حق زنان افغانستان برای تحصیل و کار احترام نگذارند، ما در جهتی که آنان می‌خواهند پیش نخواهیم رفت».
رنگینه حمیدی، وزیر پیشین معارف افغانستان که مدرسه و مسجد را به عنوان طرحی بدیل برای آموزش دختران پیش‌نهاد کرده بود؛ این‌جا اما می‌گوید؛ دانش‌آموخته‌های مکتب و مدرسه باید شریک بالقوه شوند.
خانم حمیدی می‌گوید: «تا زمانی که این فضاهای گفت‌وگو را در فرصت‌های آموزشی متنوعی که در اختیار داریم باز نکنیم و من دوباره بر این نکته خودم تاکید می‌کنم؛ تا زمانی که فارغان مدرسه، فارغان مکتب را دشمن خود بدانند و فارغان مکتب فارغان مدرسه را دشمن ببینند؛ تا زمانی که آنان یک‌دیگر را به عنوان یک شریک بالقوه به جای دشمنی که در حال حاضر چنین درک می‌شود، نبینند؛ ما متاسفانه به این موضوع مردانگی وحشتناکی که داریم، افزایش می‌دهیم».
در این نشست به آموزش‌های آنلاین، صنف‌های زیرزمینی و روش‌های سنتی نیز پرداخته می‌شود.
رویا محبوب رهبر گروه دختران ربات‌ساز افغانستان می‌گوید: «برخی مردم می‌گویند که طالبان تغییر کرده اند یا می‌گویند که مردم افغانستان این نوع آموزش را نمی‌خواهند؛ این درست نیست. در دو سال گذشته دیدید که اعتراضی که از سوی زنان و یا مردان انجام شد، در تمام افغانستان اتفاق افتاده است؛ نه فقط در شهرهای بزرگ‌تر».
شماری هم، هم‌زمان «گفت‌وگو و فشار بر طالبان» را گزینه‌ی حل مسئله آموزش زنان و دختران افغانستان می‌دانند.
غلام عمر قرغه، همکار انستیتوت بروکینگس می‌گوید: «هم فضاها را برای گفت‌وگو باز کنیم و هم بر طالبان فشار بیاوریم و هم برای آنان خواست‌ها را مطرح کنیم و هم به این موضوع توجه کنیم که این فضاها باز هستند. بدون آن، من فکر می‌کنم که رسیدن به هر نوع اجماع برای هر نوع راه‌حلی، این‌گونه که به پیش می‌رویم، بسیار دشوار می‌شود».
پس از به‌قدرت‌رسیدنِ طالبان در اگست ۲۰۲۱، زنان با محدودیت‌های سخت‌گیرانه‌ی فراوانی روبه‌رو شده‌اند؛ به‌ویژه محدود‌شدن از حق آموزش و کار. دیده می‌شود که تا اکنون اعتراض‌های زنان، فشارهای داخلی و خارجی و گفت‌وگوهای پی‌هم، نتوانسته است طالبان را از اجرای سیاست محدود‌سازی، یک‌‌قدم به عقب ببرد.
