سال تعلیمی ۱۴۰۲ به پایان رسید و برخی دختران صنف ششم با چشمان گریان به خانه برگشتند.
شماری از دانش‌آموزان دختر در صنف ششم می‌گویند که به علت محدودیت‌های آموزشی طالبان بر دختران، با هم‌صنفان خود برای همیش وداع کردند.
این دانش آموزان می‌گویند که اگر طالبان به دختران بالاتر از صنف ششم در سال نو آموزشی اجازه رفتن به مکتب ندهد، بی سرنوشت خواهند ماند.
مرجان ۱۱ ساله می‌گوید خردسال بود که پدرش فوت کرد. می‌گوید می‌خواست درس بخواند، پزشک شود و به مادرش کمک کند.
مرجان می‌گوید: «در صنف ششم بودم. دیروز امتحان داشتم. امتحان ها خلاص شد. از همصنفی‌های خود جدا شدم. پدر ندارم. می‌خواهم درس بخوانم داکتر شوم اما مکتب نیست پس چگونه داکتر شوم.»
بیش از دو سال است که طالبان، مکتب ها را به روی دانش آموزان دختر بالاتر از صنف ششم بسته اند.
اکنون مرجان و دیگر دخترانی که دیروز صنف ششم را به پایان رساندند با آینده نا روشنی رو به رو هستند و شاید سال بعد نتوانند آموزش در صنف هفتم مکتب را آغاز کنند.
زینب، دانش‌آموز، می‌گوید: «من صنف ششم را تمام کردم. لطفا مکتب ها را به روی ما بسته نکنید.»
یسرا، دانش‌آموز، می‌گوید: «من صنف ششم هستم و امتحان‌های من چند روز دیگر است. و بعد از آن صنف هفت می شوم. مکتب ها به روی بالاتر از صنف ششم بسته است و بعد از آن ما باید در خانه بنشینیم.»
بیش از ۸۰۹ روز است که طالبان درهای مکتب های متوسطه و لیسه را به روی دانش آموزان دختر بسته اند.
با وجود واکنش‌های جهانی، طالبان تاکنون از این تصمیم بازنگشته اند.
بر بنیاد اطلاعات صندوق پشتیبانی از کودکان ملل متحد، ۲.۵ میلیون دانش آموز دختر در افغانستان، از آموزش در مکتب محروم اند.
